بزرگنمايي:

آریا جوان - لوبلاگ در گزارشی با عنوان «نامه یک کهنه سرباز ایرانی برای دونالد ترامپ»، نامه یک رزمنده ایرانی را منتشر کرد که در آن پاسخ سخنان ترامپ درباره جنگ‌های ایران را داد.

کهنه سرباز ایرانی در این نامه با اشاره به صلح دوستی ایرانیان تاکید کرد ایرانیان در طول تاریخ هرگز شروع کننده هیچ جنگی نبوده اند، ولی در دفاع از مهین خود ذره‌ای تردید به خود راه نخواهند داد.
حبیب احمد زاده، کهنه سرباز ایرانی که چندین بار در طول جنگ مجروح و دو بار نیز شیمیایی شده است، در نامه خود برای رئیس جمهور آمریکا نوشت: رئیس جمهور ترامپ در توئیت اخیر خود نوشته بود که "ایرانیان هرگز در جنگی پیروز نبوده اند، ولی در مذاکره هرگز شکست نخورده اند". به عنوان شهروندی جهانی و یک کهنه سرباز جنگ عراق با ایران با تجربه‌ای دست اول از تلخی جنگ، دو پیشنهاد را در واکنش به رئیس جمهور ایالات متحده ارائه می‌کنم.
اول اینکه وی هرگز از واژه "پیروزی و پیروز شدن" در توصیف هیچ جنگی استفاده نکند. تاریخ آمریکا سرشار از تجربه‌های جنگ و شکست است و نیازی نیست به رئیس جمهور ایالات متحده، نتایج جنگ‌های ویتنام، عراق، افغانستان، سوریه و حتی درگیری‌ها در یمن را یادآوری کنم. هیچکدام از این تجربه‌های تکان دهنده و هیچکدام از جنگ‌های دیگر به نتیجه دلخواه منجر نشده اند.
به عنوان یک کهنه سرباز و فعال صلح، باید به رئیس جمهور آمریکا بگویم که گام نخست در هر نبردی، درک دشمن است. به عنوان کهنه سربازی ایرانی، به شدت توصیه می‌کنم که فرهنگ و تاریخ تمدن‌های قدیمی همچون ایران را مطالعه کند. ایرانیانی که وی از آن‌ها با عنوان "ملت تروریست" یاد می‌کند، از اینکه هیچ جنگی در دویست و پنجاه سال اخیر به نامشان ثبت نشده است، بسیار مفتخر و خرسند هستند. افتخار می‌کنیم که هرگز جنگی را علیه هیچ کشوری شروع نکرده ایم و هیچ ملت دیگری تحت ستم ما نبوده اند.
همچنین، ظرافتی در فرهنگ پیچیده ایرانی وجود دارد که ملت کهن ایران را از رئیس جمهور ترامپ و تیم "ب" وی جدا می‌سازد. این دیدگاهی است که هر یک از ما درباره جنگ داریم. برای ما جنگ یک گزینه نیست، ما هرگز رفتن به جنگ را انتخاب نمی‌کنیم، ما فقط به جنگ واکنش نشان می‌دهیم.

در سال هزار و نهصد و پانزده و در طول جنگ جهانی اول، رئیسعلی دلواری، مردی از یک روستای کوچک در نزدیکی خلیج فارس در کنار گروهی کم شمار از مردان خود، از ایران در برابر مهاجمان انگلیسی دفاع کرد. آن‌ها مهاجمان را متوقف کردند، کسانی که بی طرفی ایران در این جنگ را نادیده گرفته بودند. آنچه که رئیسعلی در آن زمان می‌گفت همچنان در خاطره مردم امروز ایران جاری است، او می‌گفت "ما در این جنگ وارد شده ایم نه برای به دست آوردن سرمایه و دارایی‌های مهاجمان، بلکه وارد شده ایم تا سرمایه و دارایی‌های خودمان را از خسران نجات دهیم". رئیسعلی و افرادش در آن جنگ پیروز شدند و جانشینان وی یک قرن بعد نیز همان کار را کردند و اگر لازم باشد، ما نیز تکرار خواهیم کرد.
آقای رئیس جمهور، ایران هرگز شروع کننده جنگ نبود، هرگز به منابع، جان و وجود دیگران دست درازی نکرده است تا برای خود ثروت و منفعت جمع کند. ایران فقط از خود و داشته هایش، جان و هویتش دفاع کرده است و خواهد کرد. ایران در طول تاریخ هزاران ساله خود این کار را انجام داده است و اگر مجبور شود، بار دیگر آنچه را که رئیسعلی انجام داده بود، انجام خواهد داد. مردم نسل من این کار را بین سال‌های هزار و نهصد و هشتاد تا هزار و نهصد و هشتاد و هشت انجام دادند، زمانی که همه دنیا در جنگ هشت ساله پشت صدام حسین ایستاده بودند، ایرانیان با قدرت ایستادند و از وطن خود دفاع کردند.
زمانی که جهانیان نظاره گر فرو افتادن بمب‌های شیمیایی صدام بر سر مردم بیگناه ایران بودند، درنهایت وی نشان داد که حتی یک وجب از خاک ایران را نمی‌تواند بگیرد. ایرانیان یک دل و یک صدا از وطن و خانواده‌های خود دفاع کردند. مردم ما هنوز داغدار زندگی‌های ارزشمند زیادی هستند که در طول جنگ از دست داده اند با این حال و با وجود همه اختلاف ها، ایرانیان به اینکه هشت سال از میهن خود دفاع کرده اند، همچنان افتخار می‌کنند.
آقای رئیس جمهور، از نگاه ایرانیان، پیروزی و شکست در جنگ به این معناست. در واژگان ما، کسی که جنگ را شروع می‌کند تنها بازنده آن است. کسی که می‌خواهد شادی را برباید، زندگی و سعادت دیگران را از میان ببرد تنها کسی است که متحمل شکست شده است. جنگیدن کار ما نیست، ولی مذاکره و دیپلماسی چرا! جنگ هدف ما نیست، ولی خود را موظف به صلح می‌دانیم. صلح تنها فلسفه زندگی ماست و شما درست گفته اید: دیپلماسی هنر ماست. ایران نیز زبردستی خود در هنر صلح دیپلماسی را به اثبات رسانده است.
دیپلماسی، روامداری و قناعت، گرایشاتی هستند که با صرف میلیاردها دلار سلاح هم نمی‌توان آن‌ها را به دست آورد. متحدان شما در منطقه، محمد بن سلمان و بنیامین نتانیاهو می‌توانند به این حقیقت گواهی دهند. با وجود ده‌ها میلیارد دلاری که آن‌ها برای بودجه‌های نظامی خود صرف کرده اند، همچنان احساس ناامنی می‌کنند و تصور می‌کنند تهدیدهایی واقعی یا خیالی آن‌ها را در بر گرفته است. اتکای آن‌ها به قدرت نظامی به بهای از میان رفتن دیپلماسی خطرهای زیادی در پی خواهد داشت، مانند اتکا به شطرنج بازی که برای کیش و مات حرکت می‌کند.
آقای رئیس جمهور، فقط آگاه باشید که دوستان شما که ما آن‌ها را تیم "ب" می‌خوانیم دارند شما را به سوی دو راهی سوق می‌دهند که در طول چند دهه گذشته نیز با آن روبرو بوده اند. حال آن‌ها شما را قانع کرده اند و به سوی تحریم استاد دیپلماسی ایران و همکارانش سوق داده اند تا از تاثیر گذاری آن‌ها بکاهند. با همه این کارها، ایران همچنان می‌تواند اسب و فیل خود را تا آن سوی صفحه شطرنج جهان گسیل دهند. دوستان شما همچنان باید یاد بگیرند که دیپلماسی بیش از آنکه تخت نرد باشد، شطرنج است.
گفتنی است، حبیب احمد زاده، نویسنده کتاب‌هایی همچون "شهر در محاصره" و "شطرنج با ماشین قیامت" است. وی همچنین مستند سازی سینمایی و عضو هیئت علمی دانشگاه هنر تهران است.