بزرگنمايي:

آریا جوان - هر روز صبح که ژوسون لوپز لایته خانه‌اش را ترک می‌کند، ترس با او همراه است. آیا آنها دوباره خواهند آمد؟ خانواده‌اش را تهدید خواهند کرد؟ دام‌هایش را خواهند کشت؟

اما آنها دقیقاً کی هستند؟ آنها مأموران امنیتی متعلق به یک شرکت کشاورزی غول‌آسا در قلب برزیل هستند که وسعت اراضی زراعی‌شان به بیش از 300هزار هکتار - مساحتی بیشتر از کشور لوکزمبورگ - می‌رسد. این شرکت با مزارع زیر کشتش هر روز شتابان‌تر از روز پیش به سرادو - دشت‌های گرمسیری برزیل - تجاوز می‌کند. و با این کار اساس زندگی کشاورزان کوچک مانند ژوسون لوپز لایته که زمین‌های‌شان را نسل به نسل زیر کشت دارند، می‌دزدد.
هر کسی که بر سر راه این مزارع عظیم قرار گرفته، زندگی پرخطری دارد. عملکرد این کمپانی اغلب با روش‌هایی فراقانونی بر سر زبان‌هاست: تقلب، زمین‌خواری، کار اجباری و بکارگیری متناوب خشونت در برابر ساکنان بومی- سیاهه‌ای که طولانی است. تحقیقات سازمان صلح سبز ثابت می‌کند که Estrondo در سطح گسترده‌ای جنگل‌ها و مناطق گرمسیری را نابود می‌کند، بیش از 100هزار هکتار از طبیعت از سال 2000 تاکنون برای ایجاد گاوداری‌های صنعتی، کشت ذرت و به‌ویژه سویا جنگل‌تراشی شده است. تنوع گونه‌ها در سرادو در جهان مقام نخست را دارد و پس از جنگل‌های بارانی آمازون مهمترین اکوسیستم برزیل به‌شمار می‌رود. در اینجا بیش از 11000 گونه جانوری و گیاهی- از جمله نمونه‌های نادری مانند آرمادیلوی غول‌پیکر، کرک‌دارسانان و جگوارها- زندگی می‌کنند. سرادو در حال حاضر 88میلیون هکتار، یعنی نیمی از مساحت اولیه خود را با ایجاد کشاورزی صنعتی از دست داده.
اگر که پاک‌تراشی با چنین سرعتی پیش برود، در طول چند دهه‌ی آینده تماماً نابود خواهد شد. متاسفانه دولت برزیل کاملا از لابی کشت و صنعت‌های بزرگ حمایت می‌کند. بنا به تحقیقات سازمان صلح سبز شرکت‌های کشاورزی صنعتی و تولید مواد غذایی عظیمی مانند کارگیل و بانج به‌رغم جنایات محیط‌زیستی و نقض حقوق‌بشر در حد وسیعی از Estrondo سویا دریافت می‌کنند. اما بر سر سویایی که در برزیل، و البته در آرژانتین و پاراگوئه با تأئید دولت‌ها به‌دنبال جنگل‌تراشی و نابودی مناطق گرمسیری کاشته می‌شود، چه می‌آید؟ نگاهی به زنجیره ارسال کالا فاش می‌کند که 90% از این محصول به‌عنوان خوراک دام مصرف می‌شود، به‌طور مثال کارگیل یکی از بزرگترین تولیدکنندگان گوشت گاو است و فست‌فودهایی مانند مک‌دونالد و برگرکینگ و نیز کمپانی‌های صنایع غذایی از جمله دانون، نستله و یونیلیور را پوشش می‌دهد.
از همه بدتر در سال 2010 همه این کمپانی‌ها به‌همراه چند صد شرکت دیگر تعهد دادند که محصولاتی را که از نابودی جنگل‌ها بدست می‌آیند تا سال 2020 از برنامه خود حذف کنند. اما تاکنون که زمان چندانی تا پایان این فرصت باقی نمانده، این شرکت‌ها در واقع هیچ اقدامی برای توقف جنگل‌تراشی انجام نداده‌اند. از این‌رو سازمان صلح سبز اکنون دولت آلمان را مسئول می‌داند و از او می‌خواهد قانونی وضع کند تا با آن شرکت‌ها استانداردهای محیط‌زیستی و حقوق انسانی- در طول تمامی زنجیره تولید و ارایه کالا، از ماده خام تا محصول پایانی- را رعایت کنند. فرانسه در سال 2017 چنین قانونی را وضع کرد. برای آنکه آلمان هر چه زودتر اقدام کند، صلح سبز به همراهی 30 سازمان دیگر درنظر دارد تا فشار را بر دولت بیفزاید. همزمان صلح سبز نیز با فعالیت در برزیل به همکارانش کمک می‌کند تا با استفاده از بالگردهای مجهز به GPS و پهپادها پیشرفت جنگل‌تراشی را ثبت کنند. چنین داده‌هایی بسیار باارزش هستند و می‌توانند از آنها در جریان محاکمات در دادگاه به‌عنوان مدرک علیه کشاورزی‌های صنعتی مانند Estrondo مورد استفاده قرار گیرند. زیرا در مبارزه با کمپانی‌های قدرتمند، کشاورزان کوچکی مانند ژوسون لوپز لایته به هر گونه کمکی نیاز دارند.
* محمد درویش، فعال محیط زیست/ * منتشر شده در روزنامه شرق 18 مهر 98