بزرگنمايي:

آریا جوان - پوتین در این میدان بازی می کند و با ذهنیت تاجرگونه قدم بر می دارد. وی روی روابط خوب کشورش با عربستان و ایران، برای ایفای نقش«سازنده صلح» در تنش بین این دو کشور، حساب کرده است.

محمد علوش در المیادین نوشت: سفر از پیش تعیین شده رئیس جمهور روسیه به عربستان و امارات، همزمان شد با چهار حادثه مهم: اول، میانجی گری پاکستان بین ایران و عربستان سعودی. دوم، شروع بازنگری در جنگ یمن، به همراه قانع شدن امارات و عربستان در مورد محال بودن پیروزی در این جنگ. سوم، اعلام رئیس جمهور آمریکا در مورد خروج نیروهای این کشور از سوریه و اعزام نیروهای جدید آمریکایی به عربستان، البته پس از آنکه سعودیها مبالغ هنگفتی را برای این منظور به ایالات متحده پرداختند. و چهارم، شروع نفوذ نظامی گسترده ترکیه در مرزهای جنوبی با سوریه، که با محکومیت عربی و اسلامی مواجه شد.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: طبعا تناقض های روزانه ترامپ در قبال مسائل منطقه ای و به هوش آمدن دیر هنگام سعودیها در مورد اهمیت روسیه، نمی تواند استقبال گرم از پوتین، در خاک عربستان را تفسیر کند. در واقع، عربستان به این شکل قصد داشت پیامی ضمنی را متوجه برخی کشورها کند، مبنی بر اینکه می تواند از گزینه تنوع بخشیدن به ائتلاف های استراتژیک خود استفاده کرده و مسیر تازه ای را ترسیم کند، که تثبیت کننده حضور فعال و روز افزون آن در منطقه و جهان باشد.
دومین سفر پوتین به عربستان سعودی، از زمان عهده داری منصب ریاست جمهوری، قطعا ابعادی گسترده تر از یک سفر پروتکلی، در پاسخ به سفر پادشاه عربستان به مسکو دارد، که در سال 2017 اتفاق افتاد. ضمن آنکه اهمیت سفر رئیس جمهور روسیه، به سطح استراتژیک نیز نمی رسد.
بله، منافع مشترکی بین روسیه و دول خلیج فارس وجود دارد و نقاط تلاقی بین مسکو و ریاض، بیشتر از اختلافات میان انهاست. همانطور که دو طرف، مایل به توسعه روابط هستند.
دولتهای خلیج فارس، درگیر مرارت و دشواری تحولات بین المللی بزرگ هستند. اروپا دیگر یک عنصر اثرگذار در مسائل خاورمیانه، خارج از چتر آمریکا، نیست و ایالات متحده همزمان با افزایش قدرت اژدهای چینی و بازگشت روسیه به میدان بین المللی، در مرحله تحولات استراتژیک مهمی قرار دارد.
کاهش اهمیت نفت منطقه، همزمان با کشف منابع نفتی جدید که در مناطق مختلف جهان و داخل ایالات متحده و سیاست های کاهش تکیه بر منابع جهانی انرژی ، عوامل اصلی در کاسته شدن از اهمیت شدید خاورمیانه، در محاسبات آمریکا محسوب می شوند.
این خلأ استراتژیک در منطقه، ناشی از کمرنگ شدن نقش آمریکاست و چهار دولت، سعی در پر کردن آن دارند. مهمترین این دولتها، روسیه است، پس از آن، ایران، ترکیه و اسرائیل، در مراحل بعدی اهمیت هستند. دولتی که بیشترین ضرر را از کاهش نفوذ ایالات متحده و اروپا در خاورمیانه می بیند، اسرائیل است، که به این شکل، تکیه گاه خود برای مقابله با اعراب را از دست می دهد. بزرگترین برنده در این میان، روسیه است که تلاش می کند تمام ماتَرَک آمریکا در منطقه را از آن خود کند. اما ایران و ترکیه نیز به نوبه خود تلاش می کنند جایگاهی در خور تاریخ و موقعیت جغرافیایی خود بیابند.
در اثنای این واقعیت، دولتهای خلیج فارس که در حال نزدیکی به اسرائیل و دوری از ایران و ترکیه هستند، مجال زیادی برای مانور ندارند.
پوتین از تمام این مسائل آگاه است و می داند که دولتهای خلیج فارس، به دلایلی علمی و واقعگرایانه، از رهایی از هیمنه فرهنگی، اقتصادی و نظامی غرب، عاجزند و تا اندازه ای می توانند به روسیه نزدیک شوند، که غرب به آنها اجازه می دهد.
بنابراین، امکان امضای توافق هایی در زمینه های رفاهی، اقتصادی، بخش های تکنولوژی پیشرفته و بویژه هوش مصنوعی، انرژی و زیر ساختها با روسیه وجود دارد، البته بدون انکه به سطح مشارکت استراتژیکی برسد که دولتهای خلیج را از گردش در فلک غربی، دور کند.
امروز، روسیه تلاش می کند خود را از تحریمهای آمریکا در امان نگاه دارد. علاوه بر اینکه شرکتهای بزرگ روسی، نیازمند بازارهای تازه ای برای تولیدات خود و میراث علمی شان در زمینه تکنولوژی های دقیق هستند.
پوتین این مهم را می داند، همانطور که از حجم تناقض های موجود در منطقه، حجم دشمنی و بی اعتمادی بین اسد و دیگر شیخ نشینها و میزان وحشت خلیج فارس از همسایه شرقی اش، ایران و نیز، ترکیه، آگاه است.
پوتین در این میدان بازی می کند و با ذهنیت تاجرگونه قدم بر می دارد که در حال وزن کردن کالای خود و دیگران است. وی روی روابط خوب کشورش با عربستان و ایران، برای ایفای نقش«سازنده صلح» در تنش بین این دو کشور، حساب کرده است. در همین رابطه، در شرایطی که ملک سلمان به دنبال ماجرای ترور خاشقچی در اوج انزوای بین المللی به سر می برد، رئیس جمهور روسیه در برابر دوربینها، دوستی خود را پادشاه سعودی را نشان داد و از سوی دیگر، در ماجرای حمله آرامکو، برخلاف آمریکا و اروپا، به سرعت ایران را متهم نکرد، تا به این ترتیب فرصتی داشته باشد و به ریاض، پیشنهاد خرید سامانه های دفاع هوایی روسی را بدهد.
بازگشت سوریه به آغوش اتحادیه دولتهای عرب و کمک به عربستان و امارات، برای خروج امن از یمن با حفظ آبروی انها، همگی مسائلی است که از پایه ریزی برای اغاز روابط دائمی بین روسیه پوتین و دولتهای عربی خلیج فارس حکایت دارد.. اما آیا دو طرف در بنا نهادن روابطی مستحکم موفق خواهند بود؟