بزرگنمايي:

آریا جوان - سال 97 یک خانواده سه‌نفره کارگری می‌توانست با درآمد 2میلیون و 480هزار تومان معاش خود را بگذراند؛ اما در سال 98، کارگران برای امرار معاش خود باید ماهانه سه میلیون و 759 هزار تومان هزینه کنند؛ اما با کدام درآمد؟

گفتن و نوشتن از رنجی که کارگران می‌برند و هر سال هم تمدید می‌شود، نیازی به ضجه و مویه ندارد؛ یک دودوتا چهارتای ساده همه ماجرا را روایت می‌کند. از پارسال تا امسال هزینه زندگی برای کارگران بیش از یک میلیون تومان افزایش پیدا کرده است؛ این آمار از آخرین جلسه کمیته دستمزد شورای عالی کار، که 25 بهمن‌ماه سال گذشته برگزار شد، بیرون آمد. با اعلام یک رقم ساده، زندگی برای بیش از 70 درصد مردم جامعه، یعنی کارگران، یک میلیون و 280 هزار تومان گران شد.
سال 97 یک خانواده سه‌نفره کارگری می‌توانست با درآمد 2 میلیون و 480 هزار تومان معاش خود را، البته نه در حد رفاه، بگذراند؛ اما برای سال 98 اوضاع فرق کرد. در سال جاری همین کمیته دستمزد اعلام کرد که کارگران برای امرار معاش خود باید ماهانه سه میلیون و 759 هزار و 200 تومان هزینه کنند؛ اما با کدام درآمد؟
گویا حل و فصل این بخش از ماجرا را بر دوش خود کارگران گذاشته‌اند، چرا که دست‌کم تا به امروز در هیچ یک از جلسات مزد شورای عالی کار، مطرح‌ نشده یک کارگر با درآمدی که در خوش‌بینانه‌ترین حالت در ماه به 2 میلیون و 100 هزار تومان می‌‍‌رسد، با کدام شعبده‌بازی می‌تواند هزینه بیش از سه میلیون تومانی زندگی خود را تأمین کند.
طنز تلخ ماجرا هم اینجاست؛ کمیته‌ای که هر سال به خوبی از ریز هزینه‌های زندگی کارگران آگاه بوده و آن را اعلام کرده است، سال‌هاست به دلایل مختلف در برابر واقعی شدن مزد کارگران مقاومت می‌کند؛ یک بار می‌گوید با تورم 2 رقمی دستمزد را نمی‌توان واقعی کرد و بار دیگر اعلام می‌کند شرایط رکود اقتصادی مجال افزایش دستمزد کارگران را به کارفرما نمی‌دهد. اتفاقاً هر بار به دلیلی نه تنها مزد کارگر افزایش نمی‌یابد که امکان دارد همان حقوق ناچیز را چند ماه با تأخیر دریافت کند.
کارگران در حاشیه هستند
علیرضا حیدری، نایب‌رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری که نمایندگی کارگران در شورای عالی کار را هم بر عهده دارد، از صحبت درباره وضعیت زندگی کارگران ناامید شده است: معیشت کارگران به حاشیه‌ای‌ترین موضوع اقتصاد تبدیل شده است.
این فعال کارگری، دلایل بی‌شماری را برای سخت شدن زندگی کارگران عنوان کرد و گفت: اقتصاد ایران بیمار است، برخی ایدئولوژی‌های سلیقه‌ای که هیچ اصالت اقتصادی‌ای هم ندارند تار و پود اقتصاد را از هم گسسته‌اند.
این نماینده کارگران در شورای عالی کار با ذکر اینکه به نظر نمی‌رسد اراده‌ای برای حل مشکلات معیشتی کارگران وجود داشته باشد، افزود: در ایران هر دولتی که بر سر کارآمد توجه به تولید و بهبود وضعیت کارگران را در حد شعارهای انتخاباتی مطرح کرد، اما قدم از قدم برای آنها برنداشت؛ می‌گویند تحریم هستیم! مگر زمانی که احمدی‌نژاد در دولت‌های نهم و دهم 700 میلیارد دلار نفت فروخت قدمی برای بهبود وضعیت زندگی کارگران برداشته شد؟ خیر. اما در عوض درهای کشور به روی واردات باز شد.
این فعال کارگری در ادامه صحبت‌های خود به تاثیر شوک‌های ارزی بر هزینه زندگی کارگران اشاره کرد: از سال 92 تا سال 98 توان خرید کارگران بیش از 40 درصد کاهش پیدا کرده؛ یعنی اگر عده‌ای با نوسان قیمت ارز یک‌شبه پولدار شدند، خانواده‌های کارگری یک‌شبه با این نوسان به خاک سیاه نشستند.»
سبد زندگی کارگران هر سال کوچک‌تر می‌شود
سبد زندگی کارگران هر سال کوچک‌تر می‌شود. تنها در همین یک سال گذشته گوشت قرمز و لبنیات از سفره بسیاری از خانواده‌های کارگری حذف شد. برخی‌شان حتی توان اجاره مسکن را ندارند و به حاشیه شهرها پناه برده‌اند؛ شغل دوم دارند، لازم باشد دستفروشی هم می‌کنند. زندگی برای خیلی از آنها رویاست و در نهایت می‌توان گفت حال کارگران خوب نیست..