بزرگنمايي:

آریا جوان - تسنیم / یادداشت مجری رادیو و تلویزیون درباره مستند «سکوهای صورتی» نشان‌دهنده روایت حقیقت‌محوری درباره ورود بانوان به ورزشگاه‌ها است که در این مستند وجود دارد.
"سکوهای صورتی" عنوان مستندی است که قبل از آنکه خود مستند برای من موضوعیت پیدا کند، کارگردان این اثر توجه مرا به خود جلب کرد.
وقتی یک روحانی را در کسوت کارگردان یک مستند دیدم، با خود گفتم موضوع فیلمی که حضور بانوان در استادیوم فوتبال باشد و کارگردان آن هم یک روحانی، زاویه دید آن مشخص خواهد بود...
مستند با ریتمی نسبتاً کند شروع می‌شود، دیدگاه‌های مختلف در مورد حضور بانوان در استادیوم بررسی می‌شود سپس کمی بدنبال مقصر می‌گردد تا "کشف مسأله" می‌کند و در نهایت به بخش جذابش که به اعتقاد من همان ارائه راهکار منطقی است ختم می‌شود.کاری که ما این روزها در مراودات معمول روزانه مان از اعضای خانواده گرفته تا محیط کار و مسائل کلان کمتر سراغش می‌رویم، گویی ما همیشه بدنبال مقصر و جار و جنجالیم در حالی که سکوهای صورتی بدون جنجال، بدون دعوا، بدون مقصر و از همه مهمتر بدون پاک کردن صورت مسئله راهکار حل مسئله را می‌یابد.
آنچه پرواضح است سکوهای صورتی امروز سکوهایی‌ است سیاه که تا صورتی شدنش فاصله‌ها داریم اما این حقیقتِ انکار ناپذیر را باید پذیرفت که دختران صورتی بدنبال سکوهای صورتی هستند و نه دختران قرمز و آبی! که برخی از آنها با هیبت مردان به سکوی سیاه هم راضی هستند. حال که هنوز تا سکوهای صورتی فاصله‌ها داریم کاش فکری به حال دختران قرمز و آبی کنیم، دخترانی که از نسل امروزند نه دیروز و نه فردا و به امید صورتی شدنِ این سکوها نمی‌خواهند هیجانات امروزشان در فردای نامعلوم بگذرد.
تا صورتی شدن فاصله‌ داریم که به اعتقاد من مهمترینش نه کمبود بودجه که سوء مدیریتی درست شدنی است.
این بار برای تو نوشتم، برای تو "سکوهای صورتی"! تو که منطقی و غیر جنجالی به یکی از جنجالی‌ترین تیترهای خبری ماه‌های اخیر کشورمان در داخل و خارج از کشور پرداختی و همین، تو را برایم خواستنی‌تر کرد ... به دور از تعارفات معمول برایت می‌نویسم که تماشایت را دوست می‌داشتم...