بزرگنمايي:

آریا جوان - بانک ورزش / همکاری مصطفی دنیزلی با تراکتورسازی حتی به میانه راه هم نرسید تا سرمربی نام‌آشنا و محبوب ترکیه‌ای این بار زودتر از دفعات قبلی خاک ایران را ترک کند. این چهارمین دوره مربیگری دنیزلی در ایران بود و البته که مقاطع حضور او در فوتبال کشورمان هر بار کوتاه‌تر از قبل شده است. ابتدا دوره درخشان پاس تهران و بعد تیم دلربای پرسپولیس در لیگ ششم. دوره سوم، بازگشت به پرسپولیس در میانه‌های لیگ یازدهم بود که البته فقط چند ماه طول کشید و این آخری هم سفر توریستی به تبریز؛ مسافرتی که همه از آخرش خبر داشتند، غیر از محمدرضا زنوزی مطلق!
دنیزلی اسم جذابی است، اما قرار نیست هر نام بزرگی در هر شرایطی یک کارنامه موفق از خودش به جا بگذارد. زنوزی یک بار ابتدای فصل گذشته با طناب «جان توشاک» در این چاه افتاد، اما عبرت نگرفت و ندانست که دنیزلی 70 ساله هم می‌تواند همان توشاک دوم باشد. تنها مرور تیم‌هایی که این اواخر آقا مصطفی هدایت‌شان را بر عهده گرفت و آنها را نصفه و نیمه رها کرد نشان می‌داد او دیگر حوصله کافی برای به دست گرفتن مسوولیت‌های بزرگ را ندارد؛ مخصوصا اگر دور از خانه خودش باشد. دنیزلی آردهایش را بیخته و خیلی وقت است که الکش را آویخته. تراکتور تیمی با رویاهای جوان و عطش سیری‌ناپذیر است که برای رسیدن به اولین عنوان قهرمانی‌اش بی‌تابی می‌کند، اما انتخاب‌های مالک تراکتور سنخیتی با این شور و حال ندارد. او دست روی مهره‌هایی می‌گذارد که خیلی وقت پیش جاه‌طلبی‌های‌شان را کرده‌اند. حتی لیکنس بلژیکی که زمانی همین مارک ویلموتس دستیارش بود هم از همین دست انتخاب‌ها به شمار می‌آمد.
شاید اگر قرار است اوضاع و احوال تراکتور تغییر کند، زنوزی باید از بازی با اسم‌های بزرگ بپرهیزد و یک انتخاب کاربردی برای تیمش داشته باشد؛ انتخابی نه فقط برای اینکه مدیران باشگاه چهار روز اول را صرف پز دادن با رزومه او کنند و بعد دیگر خبری نشود. او نیاز به یک مربی عملگرا و گرسنه موفقیت دارد. شاید چیزی شبیه برانکوی قبل از حضور در پرسپولیس؛ وگرنه برانکوی سه قهرمانی دیده که حالا زمزمه پیشنهاد تبریزی‌ها به او مطرح می‌شود هم شاید کم و بیش با همان مشکل اشباع‌شدگی مواجه باشد.