بزرگنمايي:

آریا جوان - سنّت چندساله اى ست که ممنوع الکارى به خصوص در وجوهى که قابل رویت نیست، اعلام نمى شود. قابل رویت به این معنى که ممنوع التصویر شدن قابل لمس‌تر از ممنوع الصدا شدن است. زیرا وقتى در تبلیغ هاى یک فیلم تصویر بازیگرى حذف مى شود، خود حذف تصویر آن بازیگر به نوعى صحه گذاشتن بر ممنوع الکارى اش است، اما براى یک خواننده این ماجرا، به این سادگى‌ها قابل اثبات و اعلام نیست.

حرف بر سر این است که آیا این نوع ممنوع الکارى که توسط وزارت ارشاد اعلام نمى شود، اما اعمال مى شود، قابل کتمان است؟ چرا وزارت ارشاد طبق ضابطه اى معین، مسئولیتِ این ممنوعیت را رسما به عهده نمى گیرد؟! ممنوعیتى که به تازگى براى مهدى یراحى (برنده جایزه بهترین خواننده پاپ در سال ٩٥) صورت گرفته، شبیه همان ممنوعیتى ست که سال قبل هم در چنین روزهایى برای این هنرمند رخ داد. ممنوعیتى اعلام نشد، اما اجازه ى برگزارى کنسرت هم تا شش ماه داده نشد! آن هم به جرم انتشار موزیک ویدئوى "پاره سنگ" که به گواه محتوایش یکى از جدى‌ترین آثارِ اجتماعى، اعتراضىِ بعد از انقلاب است. سال گذشته با جنجالی شدن آهنگ "پاره‌سنگ" ظرف یک هفته، دو بار خبر‌های مرتبط با این خواننده پرطرفدار خوزستانى، از حوزه ى موسیقی به دنیای سیاست رسید.
ابتدا در همبستگی با کارگرانِ "گروه ملى فولاداهواز"
مهدى یراحى در کنسرت ٦ دى اهواز؛ به همراه اعضاى گروهش یونیفرم مخصوص کارگران معترض را پوشید و به روی صحنه رفت.
در ادامه انتشار موزیک ویدئویى با عنوان "پاره‌سنگ" بود که با مضمونى ضدجنگ و فضایى اعتراضى مسئولان را به چالش مى کشید. انتشار این اثر باعث ممنوعیتش شد و البته با انتقاد شدید رسانه هاى محافظه‌کار مواجه شد.
سال گذشته در اوایل انتشار این اثر و تحت فشارهاى دیگر رسانه ها، روابط عمومی معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره خبر "ممنوع الکاری" این خواننده گفت مسئولان هنوز تصمیمی نگرفته‌اند.
آقاى فروغى؛ سنخگوى معاونت هنرى وزارت ارشاد، اما تأکید کرده بود که اثر منتشر شده توسط آقاى یراحی "خلاف آن چیزی است که اجازه انتشار گرفته بود".
سال گذشته، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تصمیم‌گیری درباره این خواننده را به توضیح موسسه مسئول انتشار آن اثر موکول کرد.
در مدت زمان کمى اخبار بى شمارى حول "ممنوع الکاری" یراحى منتشر و تکذیب شد، که خیلى‌ها اذعان داشتند این ممنوعیت بیش از آنکه به کلیپ ضد جنگش مرتبط باشد به ماجراى برگزارى کنسرت او در همبستگی با کارگران گروه ملى فولاد اهواز مرتبط بوده است. با این حال بعد از شش ماه این ممنوعیت در همان سکوت خبری که در نهایت از جانب ارشاد اعلام نشد، برداشته شد.امسال هم به خاطر صحبت هاى انتقادى یراحى نسبت به اوضاع جامعه در کنسرت اهواز، مجوز کنسرت هاى او از جمله اصفهان و شیراز و سارى لغو شد و مجوز کنسرت هاى تهران و دیگر شهر‌ها به او داده نشد. محمد اله یارى مدیرکل دفتر موسیقى وزارت ارشاد در گفتگو با باشگاه خبرنگاران جوان به این موضوع واکنش نشان داد وگفت:
اظهارنظرهاى این خواننده در یکی دو اجراى شهرستان باعث ایجاد حاشیه هایى شده است. آقاى یراحى انتقادهایى را نسبت به برخى نهاد‌ها مطرح کرده است. این نهاد‌ها در واکنش به نحوه ى اجرا و صحبت هایى که توسط مهدی یراحی مطرح شده با دفتر موسیقی ارشاد ارتباط گرفتند. موضوع در وزارت ارشاد، اما خارج از دفتر موسیقی در دست بررسی است! هنوز به صورت مکتوب حکمی و بر ممنوع الکار شدن این هنرمند به دست ما نرسیده است. موضوع ممنوع الکاری آقای یراحی را خودشان از طریق اینستاگرام اعلام کرده اند. چیزی با عنوان ممنوع الکاری به ایشان ابلاغ نشده است. از این خواننده درخواست شده است تا پایان بررسی‌های لازم، فعالیتی در زمینه موسیقی انجام ندهد.
پشت سر هم چیدن این اتفاق‌ها یعنى؛ ممنوعیت یک هنرمند توسط نهادهاى خارج از وزارت ارشاد، اعلام نمى شود ولی اعمال مى شود و براى حفظ ظاهر، قرار است پروژه ى بیکار کردن یک خواننده در سکوت کامل (با ادعاى پررنگ شدن این خبر از سوى خود هنرمند و انگ زدن به او که مثلاً در پى کسبِ محبوبیت بیشتر است) برگزار شود.
پرسش هاى اساسى در این خصوص این است که ممنوع الکاری طبق چه پروسه اى انجام مى شود؟ اگر تعرفه هاى مشخصى براى این کار وجود دارد چرا نوشته و ابلاغ نمی‌شود؟ آیا انتقاد جرم است؟ مگر طبق قانون اساسى نمى شود به هر نهاد یا قدرتى انتقاد کرد؟ اگر حرف هاى یراحى در دو کنسرت اهواز و کرج خارج از چارچوب قانون اساسى ست، چرا با او برخورد نمى شود؟ یا دست کم ممنوع الکارى اش به طور رسمى اعلام نمى گردد تا این خط کش و میزان، متر و معیارى برای ممنوعیت دیگر هنرمندان باشد؟ اگر این انتقادها، طبق تعاریف جمهورى اسلامى و قانون اساسى ایران و اصل آزادى بیان است، چرا مجوز کنسرت به او داده نمى شود و جلوی کار‌ها و فعالیت‌های او گرفته مى شود؟
شاید حوزه ى فرهنگ بیش از هر زمان دیگرى نیازمند روشنگرى ست تا معلوم شود حد و مرز فعالیت کسى مثل مهدی یراحى که قرار نیست هنرمند یا اصلا شهروند بی تفاوتى باشد، تا کجاست؟ هزینه ى ممنوع شدن یک هنرمند دغدغه‌مند را چه کسى جز او و جامعه قرار است بپردازد و اینکه با اعلام این که هنوز ممنوعیتى به او اعلام نشده، اما در کنارش مجوز فعالیتى هم به او داده نمى شود، قرار است به مردم چه تصویرى از یک هنرمند داده شود؟ تصویرِ کسى که قرار است خودش را مطرح کند؟ در حالى که هشت سال است تمام کنسرت هاى این هنرمند در تهران و شهرستان سولد اوت شده و جزو پرکارترین موفق‌ترین خواننده هاى روزگار ما بوده است!
لزوم نوشتن این یادداشت، مشخص شدن مرزبندى هاى بى حد و حصر سلیقه اى و سیاست زده اى ست که پیرامون مان را فرا گرفته و اى کاش روزى برسد که همانگونه که قانون حق انتقاد را به شهروندان یک جامعه می‌دهد، نهاد‌ها و اشخاص این حق را بدون ارائه ى توضیح و بى صدا از مردمانشان نگیرند. ضمن اینکه سلب اجازه ى فعالیت هنرى براى یک هنرمند به مثابه بریدن نان اوست.