بزرگنمايي:

آریا جوان - کیهان / آنچه از 15 قسمت پخش شده سریال پایتخت عاید تماشاگر و مخاطب این سریال شده، به جز عدم وجود یک قصه و داستان درست و درمان و کلکسیونی از پراکنده‌گویی‌ها و پرحرفی‌ها و صحنه‌ها و ماجراهای بی‌ربط و اضافی، مجموعه باور نکردنی از رفتارها و اخلاق ناهنجار و پرآسیب و بدآموز بوده است.
گستاخی‌ها و بددهنی‌ها و بی‌ادبی‌های بچه‌ها و فرزندان علیه بزرگ‌ترها و پدر و مادرها تحت عنوان «شکاف بین نسل‌ها»!، توهین به شعائر و مناسک مذهبی به بهانه «بیان ریاکاری»، رواج دروغ‌گویی و پنهان‌کاری و فریب در میان شخصیت‌های داستان،‌ ترویج و عادی‌سازی روابط و ارتباطات نامناسب و شکستن حریم محرم و نامحرم، القای رواج سوء‌ظن‌های فاجعه‌بار در خانواده‌های ایرانی، استفاده از شوخی‌های غیراخلاقی در میان خانواده که تاکنون در میان فیلم‌های سخیف سینمایی رایج بود و اینک به رسانه ملی راه یافته و... از جمله این ناهنجاری‌ها است که اگرچه از سری چهارم به بعد در مجموعه «پایتخت»، قوت گرفت ولی اینک در سری ششم به اوج خود رسید.
آنچه روال معمول این دست از سریال‌ها محسوب شده و می‌شود، این بوده که فرضا در یک مجموعه 30 قسمتی، پس از 29 قسمت نمایش انواع و اقسام بداخلاقی‌ها و نابسامانی‌های رفتاری، ناگهان در قسمت آخر همه متحول شده و بنا به اجبار ضوابط تلویزیونی، همه چیز به خوبی و خوشی پایان می‌یابد که البته همین رویه هم مورد انتقاد و اعتراض بسیاری از کارشناسان و متخصصان امور رفتاری و روانشناسی قرار داشته و دارد.
اما اینک در سری ششم «پایتخت»، حتی از آن یک قسمت پایانی جمع‌کننده سیاهی‌ها و تباهی‌ها هم دریغ شده و علی‌رغم توضیح ناظر کیفی این سریال مبنی بر برجسته‌سازی نکات مثبت در قسمت پایانی، ساخت و تولید این قسمت به زمان نامشخصی در آینده حواله داده شد و سری ششم مجموعه «پایتخت» در شرایطی گنگ، فاقد قصه و با رویکردی ضدخانواده به پایان رسید.
ممکن است گفته شود که چنین انتقادهایی عجولانه بوده و در قسمت پایانی (که هنوز ساخته نشده) همه چیز جمع و جور گردیده و درست می‌شود. همه ناگهان متحول شده و نتیجه مورد نظر مدیران رسانه ملی ارائه می‌گردد ولی عجالتا به جز یک سریال در هم ریخته و پریشان احوال، آنچه در اذهان باقی مانده و می‌ماند، مجموعه‌ای از ناهنجاری‌های رفتاری و اخلاقی و نابسامانی‌های روحی و روانی است که شرح‌شان آمد.
از طرف دیگر، این فصل از سریال پایتخت می‌تواند مصداقی بر ادعای همیشگی منتقدان و معترضان این‌گونه ساخت‌وساز مجموعه‌های تلویزیونی باشد که معتقدند تولیداتی از این دست به سبک بساز و بفروشی، با سرعت هرچه تمام فقط برای رسیدن به آنتن، بدون صرف وقت و دقت کافی بر روی فیلمنامه ساخته می‌شوند؛ آثاری دم‌دستی از آب درمی‌آیند که آسیب‌زایی فرهنگی آنها بسیار بیشتر از فواید کوچک و انگشت‌شمارشان است.