بزرگنمايي:

آریا جوان - خراسان / امروزه نسبت به گذشته و با بیش‌تر شدن مطالب تربیت فرزند، توجه و تشویق فرزندان از طرف والدین و دیگر اعضای خانواده زیاد شده است. طوری که توجه به بچه‌ها و تشویق آن‌ها در بیشتر امور تبدیل شده است به یک امر عادی. این امور به حدی زیاد شده است که بچه‌ها برای کوچک‌ترین کارها و معمولی‌ترین رفتار توقع تشویق و توجه را دارند. در این مطلب به این موضوع می‌پردازیم که تشویق فرزندان تا چه حد طبیعی است و از چه زمانی تبدیل به یک رفتار مخرب می‌شود.
تشویق شدن توسط پدر و مادر و انگیزه دادن و امید به بچه‌ها برای ادامه راه و کارها لازم است ولی در صورتی که این کار تبدیل به یک عادت شود و برای هرکار کوچک و حتی معمولی بخواهیم بچه‌ها را تشویق کنیم اثر بدی روی بچه‌ها می‌گذارد و حتی گاهی آن‌ها را از ادامه راه منصرف می‌کند. چون به قدری بچه‌ها تشویق شدند و از این احساس برتر بودن بی‌نیاز هستند که دیگر دلیلی برای برداشتن قدم‌های بعدی و کارهای سخت‌تر نمی‌بینند.
تشویق بیش از اندازه، فرزند را پر توقع می‌کند که باید در همه کارها بهترین باشد و همین موضوع باعث می‌شود اگر نتواند در کاری موفق شود سریع احساس شکست کند و اعتماد به نفسش کم می‌شود. بنابراین ممکن است به مرور در بقیه کارها با مشکل مواجه شود.
در برخورد با کودک و تشویق او واقعیت را بیان کنید نه چیز بیشتری. وقتی اغراق زیادی می‌کنیم اعتماد به نفس کاذب به فرزند می‌دهیم و آینده بچه را با مشکل مواجه می‌کنیم.
اگر از کودکی فرزندان مورد توجه زیاد و تشویق‌های مکرر والدین قرار بگیرند همین توقع را از دیگران هم دارند و دوست دارند در همه شرایط و توسط همه افراد مورد تشویق قرار بگیرند و رفتارشان مورد قبول باشد. در صورتی که این اتفاق نیفتد، احتمال دارد فرزند نسبت به رفتار آن افراد که احتمالا مربی یا دوستان و ... هستند حساس شود و گاهی حتی برخورد درست و صحیحی با آن‌ها نداشته باشد.
این‌گونه است که تشویق‌های ما به جای این‌که باعث رشد و پیشرفت شخصیت و رفتار فرزندان‌مان شود باعث عقب راندن آن‌ها در کارها و زندگی می‌شود.
زینب طباطبایی