بزرگنمايي:

آریا جوان - خراسان / نوجوانی دوره‌ای است که برقراری روابط دوستانه از بارزترین مشخصه‌های آن است. بایددر نظر داشته باشیم که این مسئله به معنای گریزان بودن از والدین و محیط خانواده نیست. هرچند که اگر به درستی مدیریت نشود، می‌تواند به این نقطه هم ختم شود. شاید بتوان گفت یکی از بزرگترین چالش‌های والدین با فرزندان نوجوان‌شان، همین دوستی‌های آن‌هاست. ماجرا زمانی دردسرسازتر می‌شود که این دوستی‌ها نوجوان را به راه‌هایی می‌کشاند که هم برای خانواده‌ها و هم خود نوجوان مشکلاتی را ایجاد می‌کند. والدین به همین دلیل نگرانی شدیدی بابت دوستی‌های فرزند نوجوان خود دارند ولی از طرف دیگر جذابیت‌های دوستی با همسالان، موجب می‌شود که نوجوانان خیلی به اصول و بایدهای یک رابطه دوستی توجهی نشان ندهند.
منطق والدین یا جذابیت‌های دوستان؟!
در بیان چرایی وجود این مشکل بین والدین و نوجوان، باید بررسی کنیم که چرا یک نوجوان ترجیح بیش‌تری برای بودن با دوستان در مقایسه با گذراندن وقت با خانواده را دارد. به طور کل دوره نوجوانی، دوره‌ای است که طی آن نوجوان احساس راحتی بیشتری با دوستان همسال خود دارد و بودن در گروه دوستی و همسو بودن با گروه برای نوجوان اهمیتی به مراتب بیشتر پیدا می‌کند. اختلافی که والدین و نوجوانان بر سر این مسئله پیدا می‌کنند ناشی از این است که نوجوان در درون خودش برای بودن با دوستان و به اصطلاح بودن در گروه نوعی اجبار را احساس می‌کند اما والدین این اجبار را یا درک نمی‌کنند یا آن را جدی نمی‌گیرند. توجه به این نکته مهم است که هیجانات نوجوانان نباید نادیده گرفته شوند بلکه باید به سمت مسیری صحیح و منطقی هدایت شوند. در همین راستا والدین باید توجه داشته باشند که تصور نوجوانان از گروه‌های دوستی، بنا به موقعیتی که در آن قرار دارند بایستی درک شود اما این اصل هم نباید فراموش شود که نوجوان هرآنچه را از نظر توجه، عاطفه، محبت و درک شدن را در خانواده و از والدین دریافت نکند، در میان دوستانش به دنبال آن خواهد بود.
نویسنده : جواد غفوری نسب| کارشناس‌ارشد مشاوره خانواده