بزرگنمايي:

آریا جوان - دانشمندان علوم اعصاب "مرکز نخستی‌سانان آلمان"(German Primate Center) در مطالعه اخیرشان اظهار کرده‌اند مردمک چشم ما از ریتم‌هایی که در اطراف ما به وجود می‌آید، پیروی می‌کنند.

مردمک چشم وقتی افراد شخصی را می‌بینند و به آن خیره می‌شوند، گشاد می‌شود. میزان نور ورودی به چشم که به شبکیه برخورد می‌کند را کنترل می‌کند. برای کنترل میزان نوری که به شبکیه برخورد می‌کند، عنبیه بخش رنگدانه دار چشم ما همانند یک دریچه عمل می‌کند و منبسط یا منقبض می‌شود تا دریابد چه میزان نور از طریق مردمک عبور می‌کند.
دانشمندان اخیرا در بررسی‌هایی که بر روی انسان‌ها و میمون‌های رزوس انجام داده‌اند، متوجه شده‌اند که اندازه‌گیری تابش نور نه تنها بازتابندگی حرکت مردمک چشم را محدود می‌کند، بلکه بر ضمیر ناخودآگاه مغز ما نیز تاثیر می‌گذارد و آن را نیز محدود می‌کند. به این ترتیب مردمک چشم از ریتم‌هایی که در محیط اطراف ما به وجود می‌آید، پیروی می‌کنند.
به همین ترتیب، باز شدن مردمک چشم‌ به طور مطلوب با محیط اطرافمان سازگار می‌شود که این باعث تقویت ادراک می‌شود. تنظیم قطر مردمک چشم از قوانین محیطی انتقال اطلاعات در فرکانس‌های زمانی مرتبط با محیط زیست پیروی می‌کند. قطر مردمک چشم با بازتاب مردمک که به طور طبیعی عضلات مردمک را بر روی فرکانس نور تنظیم می‌کند، محدود می‌شود. با این حال تمام اطلاعات ضروری زیست محیطی در میزان نور این عمل تاثیر ندارند. محاسباتی متعاقباً در مغز انجام می‌شود که از توانایی‌های یک بازتاب برای گرفتن کلیه داده‌های قابل دسترسی عبور می‌کند. نکته این تحقیق این بود که محققان دریابند مردمک چشم به چه میزان به طور طبیعی کنترل می‌شود و دریابند آیا ریتم‌های پیچیده در زمین بر آنها تأثیر می‌گذارد یا خیر. یک دوربین فیلمبرداری با سرعت بالا برای اندازه گیری حرکات مردمک چشم دو میمون رزوس نر (Macaca mulatta) و چند سوژه آزمایش از هر دو جنس استفاده شد. از طرف دیگر تصاویر صورت‌های انسان در فرکانس زمانی دو هرتز به آنها نشان داده شد و سپس پس زمینه تاریک بین تصاویر نشان داده شد.
تناوب پس زمینه و تصویر باعث می‌شود که مردمک چشم از ریتم به وجود آمده با دیدن تصاویر منبسط و منقبض شود. در طول آزمایشات، ترتیب تصاویر دستکاری شد. آنها به چند گروه تقسیم شدند به طوری که یک تصویر خاص همیشه پس از یک تصویر خاص دیگر نمایش داده می‌شد. بدین ترتیب، دو ریتم وجود دارد که مردمک در آن واکنش نشان می‌دهد: یک واکنش سریع(دو هرتز)، که از تناوب تصویر و پس زمینه حاصل می‌شود و دیگری با نصف آن سرعت(یک هرتز) که نتیجه ترتیب تصاویر است.
از آنجا که درخشش چهره‌ها در تمام تصاویر و همچنین زمینه تاریک در مکث‌ها بدون تغییر باقی مانده است، اما ترتیب تصاویر متفاوت است که از این موضوع می‌توان نتیجه گرفت محاسبات اضافی بر پویایی مردمک چشم تاثیرگذار است.
علاوه بر توالی ساختاری، تصاویر بصورت تصادفی مرتب شده با همان فرکانس(دو هرتز) نشان داده شدند. مقایسه نتایج بین توالی تصویر ساختاری و بدون ساختار در همان فرکانس تصویر نشان می‌دهد که در هر دو گونه مورد مطالعه، مردمک چشم نه تنها ریتم مربوط به نور تصاویر بلکه ریتم پیچیده‌تر هر دو گروه را دنبال می‌کند. حرکت مردمک چشم در یک ریتم کند(یک هرتز) باعث می‌شود مردمک چشم برای مدت طولانی باز باشند. این امر باعث می‌شود نور بیشتری به شبکیه برسد.
"کاسپار شویدزیک"(Caspar Schwiedrzik) رئیس گروه تحقیقات "ادراک و انعطاف پذیری" گفت: اطلاعات اضافی موجود در محیط نگهداری می‌شوند و اطلاعات موجود در شبکیه را از طریق تابش نور تکمیل می‌کند. علاوه بر این، این مطالعه نشان داد که حتی اگر افراد آگاه نباشند که ریتمی در محیط وجود دارد، این امر می‌تواند به بهبود ادراک کمک کند. بنابراین کنترل مردمک چشم کاملاً بازتابی نیست، بلکه تحت تأثیر افکار ناخودآگاه ما است.