بزرگنمايي:

آریا جوان - ورزش 3 / اشکان دژاگه که 8 سال پیش با سابقه بازی در تیم ملی جوانان آلمان به ایران آمده بود، جشن تولد 34 سالگی‌اش را در تبریز می‌گیرد.
اولین باری که نام اشکان دژاگه را شنیدیم، او بازیکنی در تیم ملی جوانان آلمان بود که در مسابقات جوانان ملی اروپا در کنار ستاره هایی مثل مسعود اوزیل، مانوئل نویر، ژروم بواتنگ و... با پیراهن مانشافت به میدان می‌رفت. بازیکنی که می‌توانست اولین ستاره ایرانی تبار تیم ملی آلمان باشد اما اشکان باوجود شروع سریع و فوق العاده اش، پیراهن سفید و مشکی آلمان را با لباس خوش رنگ ایران، زادگاه پدری اش عوض کرد؛ شاید به این دلیل که تعداد ستاره های بی شمار تیم ملی آلمان، فضا را برای او در دوران ملی تنگ کرده بود.
او که مورد توجه دو مربی تیم ملی بود، سرانجام به درخواست کارلوس کی‌روش پاسخ مثبت داد و به عنوان یک عضو بی جانشین و یک ستاره جدید وارد تیم ملی ایران شد.
البته اشکان زودتر از حضور کی‌روش می‌توانست به تیم ملی برسد اما او درخواست افشین قطبی را به دلیل حضورش در باشگاه وولفسبورگ رد کرد. او که به تازگی به جمع گرگ‌های قلعه سبز اضافه شده بود، حضور در ترکیب تیم ملی ایران در جام ملت‌های آسیا 2011 را مانع اثبات توانایی‌هایش به سرمربی وقت تیم وولفسبورگ می‌دانست و پیشنهاد قطبی را رد کرد.
البته او حدود یکسال بعد با دعوت کی‌روش، در انتخابی جام جهانی 2014 مقابل قطر برای اولین بار با پیراهن تیم ملی ایران به میدان رفت و توانست در گلزنی دبل کند تا شروعی رویایی را رقم بزند. همان روزها گلزنی اش با پیراهن فولام به تاتنهام، طرفداران ایرانی را به آینده این ستاره 26 ساله امیدوار کرد اما ناگهان پس از جام جهانی برزیل، او در انتقالی عجیب به تیم ملی العربی قطر پیوست. اگرچه این ترانسفر اشکان را به گران قیمت ترین بازیکن فوتبال ایران تبدیل کرد اما سبب شد تا پایش از قاره سبز دور شود و حتی بازگشت به وولسفبورگ و حضور در ناتینگهام فارست نیز عامل تکرار روزهای درخشان گذشته نشد.
پس از چرخیدن بوندسلیگا، لیگ جزیره، چمپیونشیب و البته لیگ ستارگان قطر با انتقالی هیجان انگیز به لیگ برتر فوتبال ایران، راهی تراکتور تبریز شد تا در کنار مسعود شجاعی و احسان حاج صفی مثلثی فوق العاده جذاب را تشکیل دهند.
کارنامه درخشان اروپایی اشکان پیش از ورود به فوتبال ایران، با قهرمانی بوندس‌لیگا با ولفسبورگ و انجام 160 بازی برای این تیم، 49 بازی برای فولام و 73 بازی برای هرتابرلین روشن و نمایان است؛ او حالا یکی از ستون‌های تیم ملی ایران نیز به حساب می‌آید و در واقع، روی فرم بودن او آرزوی مشترک این روزهای تراکتور و تیم ملی با هدایت اسکوچیچ است چرا که اشکان هم در جام جهانی 2014 و هم در جام جهانی 2018 از بازیکنان خوب ایران بود و اگر بدشانسی گربیان‌اش را نمی‌گرفت شاید در آن بازی تاریخی برابر آرژانتین، حتی پایش به گلزنی هم در جام جهانی باز می‌شد.
البته یکی از دغدغه‌های سرخ‌پوشان تبریزی، عدم بازگشت اشکان دژاگه یکی از سه کاپیتان ارزنده آن‌ها به تبریز بعد از شیوع کرونا بود؛ بازیکنی که مدعی بود هم نگران خانواده‌اش است و هم خانواده او، شرایط را برای بازگشت اشکان به ایران مناسب نمی‌دیدند. هر چند که او سرانجام دو روز قبل به تبریز بازگشت و حالا یکی از دلگرمی‌های ساکت الهامی به شمار می‎رود.
حالا اشکان به دور از خانواده‌اش در آلمان، در ایران شمع 34 سالگی‌اش را در حالی فوت می‌کند که سال دشواری را پیش روی خود دارد؛ صعود ایران به مرحله بعد انتخابی جام جهانی 2022، کسب سهمیه آسیایی با تراکتور و حتی قهرمانی در جام حذفی با این تیم ماموریت‌هایی هستند که اسکوچیچ و الهامی برای موفقیت در آنها، حساب ویژه‌ای روی نقش آفرینی دژاگه باز کرده اند.