آریا جوان - فارس / «اولیویا دی هاویلند» پنجشنبه یکم جولای 104 ساله شد. او تنها زن هنرپیشه دوران طلایی هالیوود است که در قید حیات است. او همچنین تنها هنرپیشه زنده فیلم «برباد رفته» است.
از زمانیکه سینما متولد شد، زنان در کنار مردان از پایه های بنیادین این هنر به شمار رفته اند و بسیاری از آنان هنرشان را به رخ جهانیان کشانده اند. در مقاطعی زنان به مراتب بیشتر از مردان از جنبه های مختلف، از گیشه گرفته تا رقابت و حضور در رویدادهای سینمایی موفق تر عمل کرده اند. هرچند همواره تبعیض جنسیتی همچون دیگر معضلات جامعه بشری، بخشی جدایی ناپذیر از چالش همیشگی زنان در دنیای سینما بوده است.

دریافت اسکار در همان اوایل فعالیت
«اولیویا دی هاویلند» پنجشنبه یکم جولای 104 ساله شد. او تنها زن هنرپیشه دوران طلایی هالیوود است که در قید حیات است. او همچنین تنها هنرپیشه زنده فیلم «برباد رفته» است. تمام همبازی ها و کارگردان و عوامل این فیلم سال هاست که از این دنیا رفته اند. وینستون بردت،روزنامه‌نگار، استعداد او را در اقتباس سینمایی از «رویای نیمه‌شب تابستان» ساخته ماکس راینر در سال 1934 که در کمپانی «برادران وارنر» تهیه شد،کشف کرد. او در «بروکلین دیلی ایگل» درباره این هنرپیشه جوان نوشت:« اولیویا دی هاویلند عادلانه‌تر از دیگر اعضای گروه بازیگران زبان شکسپیر را اجرا می‌کند.» ازینرو «رؤیای نیمه شب تابستان» اولین فیلمی بود که او در سال 1935 یعنی 85 سال پیش بازی کرد و آنجا بود که استعداد شگرف او در عرصه هنرپیشگی شناخته شد که یک دهه بعد و تنها در فاصله 3 سال دو جایزه اسکار به عنوان «بهترین هنرپیشه نقش اول زن» را برای او به همراه آورد.
نقش ماندگار «ملانی همیلتون» در «برباد رفته»
او نوزده ساله بود که برای نخستین بار مقابل دوربین سینما ظاهر شد و در 22 سالگی با نقش «ملانی همیلتون» در فیلم ماندگار «بربادرفته» شهرتش از مرزهای آمریکا فراتر رفت.دوران جنگ جهانی دوم از تعهدات خود در هالیوود مرخصی گرفت و به خط مقدم جبهه رفت تا سربازان آمریکایی را سرگرم کند. در این سفر که بی دستمزد انجام داد، به عفونت ریه نیز مبتلا شد اما ماموریت میهن پرستانه خود را به سرانجام رساند.

لایحه کارگری کد 2855 در قوانین آمریکا یادگار دی هاویلند
در همان ابتدای دوران بازیگری اولیویا با مدیران کمپانی «برادران وارنر» درافتاد و با حمایت انجمن بازیگران آمریکا و دادگاه عالی کالیفرنیا توانست علیه آنها پیروز شود. هنوز تاثیر شجاعت او در دوران کمپانی سالاری در هالیوود به عنوان لایحه کارگری کد 2855 در قوانین آمریکا وجود دارد و به عنوان میراثی برای او باقی خواهد ماند. دی هاویلند 49 فیلم در کارنامه بیشتر ندارد.او پس از ازدواج با پیر گالانته به فرانسه مهاجرت کرد و پس از جدایی به زندگی در این کشور ادامه داد. الیویا در دهه شصت میلادی کتاب زندگی نامه به نام «هر مرد فرانسوی یکی دارد»(Every Frenchman Has One) را منتشر کرد که هنوز با استقبال مواجه شده و تجدید چاپ می‌شود.
دو خواهر که هردو اسکار گرفتند
هاویلند از معدود بازیگران مطرحی است که دوبار جایزه اسکار را به دست آورده و چند بار نیز نامزد دریافت آن شده است. وی سال 1946 به خاطر بازی در فیلم «هر یک به نوبه خود» جایزه اسکار «بهترین بازیگر نقش اول زن» را به دست آورد و برای بازی در فیلم مطرح «وارث» اسکار دوباره «بهترین بازیگر نقش اول زن» را به خود اختصاص داد. خواهر او «جون فونتیِن» نیز که هنرپیشه سرشناس و مورد علاقه «آلفرد هیچکاک» بزرگ بود، یک بار موفق به دریافت جایزه اسکار شد.
نکته منحصر به فرد در زندگی دی هاویلند این است که او و خواهرش «جون فونتین» تنها دو خویشاوندی هستند که برنده جایزه اسکار نقش اول شده‌اند
او سال 1965 ریاست داوران جشنواره جهانی فیلم «کن» را برعهده گرفت و به اولین زن در تاریخ این جشنواره تبدیل شد که ریاست داوران را برعهده می گیرد.
اولیویا مری دی هاویلند زادهٔ 1 جولای 1916 در توکیو هنرپیشه بریتانیایی-آمریکایی برنده جایزه اسکار است. وی از والدینی انگلیسی در توکیو متولد شد، دی هاویلند و خواهر کوچکترش «جون فونتین» در سال 1919 به کالیفرنیا نقل مکان کردند. او در نقش «ملانی همیلتون» در بر باد رفته در سال 1939 و نقش مقابل «ارول فلین» در «ماجراهای رابین‌هود» (1938)، «شهر داج» (1939)، «ردپای سانتافه» (1940) خوش درخشید.
دی هاویلند یکی از آخرین بازماندگان سینمای کلاسیک هالیوود و پیرترین بازیگر در قید حیاتی است که برنده جایزه اسکار شده ‌است. وی همچنین آخرین بازیگر بازمانده از بین هنرپیشگان اصلی فیلم کلاسیک بر باد رفته است.
دیگر نکته منحصر به فرد در زندگی دی هاویلند این است که او و خواهرش «جون فونتین» تنها دو خویشاوندی هستند که برنده جایزه اسکار نقش اول شده‌اند. وی همچنین «جایزه هیئت ملی بازبینی فیلم»، «جایزه حلقه منتقدان فیلم نیویورک»، «روبان نقره‌ای اتحادیه ملی روزنامه‌نگاران سینمایی» ایتالیا و «جایزه ولپی» جشنواره فیلم بخاطر ایفای نقش در فیلم «گودال مار» (1948) دریافت کرده ‌است. جایزه «گلدن گلوب» بخاطر ایفای نقش در «وارث» در 1950 و برای «آناستازیا» در 1987 به وی اعطا شده ‌است. او همچنین بخاطر فعالیت‌هایش در سینما، به دریافت یک ستاره در پیاده‌رو مشاهیر هالیوود، مفتخر شده ‌است.
اولیویا از والدینی بریتانیایی در توکیو، ژاپن به دنیا آمد. پدر وی «والتر آگوستوس» (1968–1872) در دانشگاه کمبریج تحصیل کرده بود و به عنوان پروفسور زبان انگلیسی در دانشگاه سلطنتی تدریس می‌کرد و مادرش «لیلیان آگوستا» (1975–1886) نیز در آکادمی سلطنتی هنرهای دراماتیک لندن تحصیل کرده بود و هنرپیشه تئاتر بود هنگامی که به همراه همسرش به توکیو نقل مکان کرد و بچه دار شد بازی در تئاتر را رها کرد اما در دهه 1940 هنگامی که دخترانش به شهرت رسیدند با نام هنری «لیلیان فونتین» به عرصه نمایش بازگشت.
مهاجرت از ژاپن به آمریکا
والدین دی هاویلند در سال 1914 ازدواج کردند. اما این ازدواج به واسطه خیانت‌های پدرش پایان خوشی نداشت. «جوان فونتین» خواهر کوچکتر اولیویا در 22 اکتبر 1917 به دنیا آمد. در فوریه 1919 اولیویا به شدت بیمار شد و مادر اولیویا همسرش را ترغیب کرد که برای آب و هوای بهتر برای دختر بیمارشان به انگلستان بازگردند. خانواده بخاطر درمان و تب شدید اولیویا در کالیفرنیا توقف کردند.
​او در سن 104 سالگی همچنان سرپا است و ورزش، پیاده روی و دوچرخه سواری می کند. اولیویا دی هاویلند راز طول عمر و سلامتی خود را سه چیز می داند: «عشق»، «خنده» و «آرامش»
اگرچه وی حرفه هنرپیشگی را رها کرده بود، لیلیان به دخترانش هنر قدردانی یاد می‌داد، برای فرزندانش شکسپیر می‌خواند. وی همچنین به آن‌ها موسیقی و سخن سرایی آموزش می‌داد. در آوریل 1925 پس از اینکه طلاق وی قطعی شد، لیلیان این بار با فردی با نام جرج ام. فونتین که صاحب یک فروشگاه بود ازدواج کرد.

دی هاویلند در مدرسه ابتدایی ساراتوگا، دبیرستان نورت دیم در بلمونت و دبیرستان لوس گاتوس تحصیل کرد.
اولین حضور وی در سینما در فیلم «رؤیای نیمه شب تابستان» ساخته ماکس راینر بود که در اکتبر 1935 به اکران درآمد.
دی هاویلند دو بار ازدواج کرد. در 24 ژانویه 1946 با «مارکوس گدریچ» یک کهنه سرباز نیروی دریایی، نویسنده و فیلم‌نامه‌نویس ازدواج کرد. آن‌ها در 1 دسامبر 1949 صاحب یک فرزند پسر به نام «بنجامین» شدند. آنها در سال 1952 پس از 6 سال زندگی مشترک از همدیگر جدا شدند. فرزندشان نیز در 1 اکتبر 1991 در سن 41 سالگی در اثر «لنفوم هوچکین» درگذشت.
در 2 آوریل 1955، دی هاویلند با «پیِر گالانته»، روزنامه‌نگار و ویراستار هفته‌نامه خبری «پاری مچ» ازدواج کرد. آن‌ها در روز 18 ژوئیه 1956 صاحب یک فرزند دختر بنام «ژیزل» شدند.
در 9 سپتامبر 2010 نشان «شوالیه لژیون دونور» توسط «نیکلا سارکوزی» رئیس جمهور وقت فرانسه به وی اعطا شد.
بیش از پنجاه سال است که هاویلند در فرانسه سکونت دارد. در سال‌های گذشته بندرت او در انظار عمومی ظاهر شده است.طبق کتاب خاطراش، دی هاویلند از سال 1960 در شهر پاریس زندگی می‌کند.
دی هاویلند در 17 نوامبر 2008، در سن 92 سالگی، مدال ملی هنر را دریافت کرد. در 9 سپتامبر 2010 نشان «شوالیه لژیون دونور» توسط «نیکلا سارکوزی» رئیس جمهور وقت فرانسه به وی اعطا شد. در فوریه 2011، دی هاویلند در جوایز سزار در فرانسه ظاهر شد. اولیویا دی هاویلند در 1 ژوئیه 2016، 100 ساله شد.
​او در سن 104 سالگی همچنان سرپا است و ورزش، پیاده روی و دوچرخه سواری می کند. اولیویا دی هاویلند راز طول عمر و سلامتی خود را سه چیز می داند: «عشق»، «خنده» و «آرامش».