بزرگنمايي:

آریا جوان - آی اسپورت / فوتبال ایران همیشه یا یک مشکل بزرگ به نام عدم ثبات مربیان دست و پنجه نرم کرده، مشکلی که بیشتر در کشور‌های حاشیه خلیج فارس شاهدش بودیم ولی حالا می‌توانیم بگوییم فوتبال ایران توانسته گوی سبقت را از همسایگانش در این مورد خاص و البته تلخ برباید.
سال‌هاست در فوتبال کشورمان و حتی بالاترین سطح باشگاهی‌اش این انتقاد وارد است که چرا یک مربی برای مدت زمان زیادی مثلاً برای مدت 3، 4سال متوالی روی نیمکت یک تیم حضور ندارد تا در این مدت بتواند برنامه‌هایش را پیاده‌ کند. این مشکلی بوده که در حوزه مدیریت باشگاهداری هم شدیداً احساس شده است، به طوری که کمتر مدیری در فوتبال ایران بوده که نشستن روی صندلی لرزان را تجربه نکرده باشد.
بدتر و بحرانی‌تر از صندلی‌های لرزان مدیران، نیمکت‌های مربیان هستند که حالا دیگر از حد لرزان خارج شده‌اند و روح و جسم فوتبال را به سمت تخریب سوق می‌دهند. در گذشته حداقل بحث یک فصل و نیم فصل و 10 بازی و 5 بازی یک بار بود که مربی تغییر پیدا می‌کرد اما الان کار در برخی تیم‌ها به یک بازی و دو بازی و یک هفته و 10 روز رسیده است. مهدی پاشازاده چند روز پیش سرمربی سپیدرود شد اما به یکباره از شمال کشور و لیگ دسته اول سر از جنوب ایران و لیگ برتر در بوشهر با تیم شاهین درآورد، رضا مهاجری نیز به همین منوال، چند روز بعد از قبول هدایت ماشین‌سازی از این تیم بیرون آمد. در اکثر موارد جدایی از سمت باشگاه‌ها رقم می‌خورد اما در موارد اشاره شده این مربیان بودند که ساز جدایی برای پیوستن به تیمی دیگر کوک کردند و ظاهرا قاعده بازی تغییر کرده است.
با این حال لیگ برتر به هفته‌های پایانی خود نزدیک می‌شود و رقابت بین تیم‌ها به بیشترین میزان خود رسیده است. شاید در هفته‌های پایانی آن هم با توجه به پیشینه فوتبال ایران، تغییرات در برخی تیم‌ها مخصوصا تیم‌هایی که در خطر سقوط هستند، طبیعی باشد اما دیگر رفت و آمدهای یک هفته و 10 روزه روی نیمکت‌ها به هیچ وجه قابل قبول نیست. این یک فاجعه است که در جدول 16 تیمی لیگ برتر فقط 4 مربی از ابتدا تا اینجای کار دوام آورده‌اند.
باشگاه‌ها اگر با علم مربی‌ تیم‌شان را انتخاب می‌کنند دیگر منطقی نیست که فوراً این فرد را بعد از چند بازی عوض کنند و همینطور برعکس، اگر یک مربی تیمش را با علم و آگاهی از شرایط انتخاب می‌کند دیگر نباید بعد از چند روز حضور فیلش یاد هندوستان کرده و ساز جدایی کوک کند، مگر اینکه موضوعات دیگری مثل منافع و پول یا سایر مورد در پشت پرده وجود باشد. فوتبال باشگاهی ایران این روزها دچار یک بیماری حاد است. «سندروم بی‌ثباتی»، اجازه برقراری آرامش، رشد و ثبات را در برخی تیم‌ها نمی‌دهد.