بزرگنمايي:

آریا جوان - آخرین خبر / یولیان ناگلزمان تنها 28 سال داشت که هدایت هوفنهایم را بر عهده گرفت و به این ترتیب به جوان‌ترین سرمربی تاریخ بوندس‌لیگا تبدیل شد. برای این‌که بهتر متوجه جایگاه او بشوید، باید گفت که او تنها 16 سال داشت که مورینیو، مربی که ناگلزمان را با او مقایسه می‌کنند، در سال 2004 با پورتو قهرمان چمپیونزلیگ شد. او سال 1987 به دنیا آمد، تنها یک سال بعد از این‌که سرالکس فرگوسن هدایت منچستریونایتد را برعهده گرفت. او بسیار تحت تاثیر شیوه پرسینگ رالف رانگنیک است و رانگنیک نقش زیادی در پیوستن ناگلزمان از هوفنهایم به لایپزیش در سال 2019 داشت. او همچنین زمانی زیر نظر توماس توخل کار کرد. مربی فعلی پاری‌سن‌ژرمن هدایت تیم دوم آگزبورگ را بر عهده داشت که ناگلزمان 20 ساله از ناحیه زانو دچار آسیب‌دیدگی شد و دوران بازی‌اش به پایان رسید. توخل ابتدا از او خواست تا بازی تیم‌های حریف را زیر نظر بگیرد و سپس او را به عنوان مربی تیم زیر 17 ساله‌های مونیخ 1860 منصوب کرد. ناگلزمان زمانی در مورد مربیگری گفته بود: «30درصد از مربیگری تاکتیک است و 70درصد روابط اجتماعی. هر بازیکن با چیز متفاوتی انگیزه می‌گیرد و باید بر اساس آن با او رفتار کرد. در این سطح، کیفیت بازیکنانی که در اختیار داری به شما کمک می‌کند تا بتوانید در یک بستر تاکتیکی خوب نمایش‌های خوبی داشته باشید.»
سبک بازی
ناگلزمان آلمانی یک مربی خلاق است که با اشتیاقش برای تجربه تکنولوژی‌ها و داده‌های جدید برای بهتر شدن، چه به عنوان یک مربی و چه برای تیمش شناخته می‌شود. او زمانی که در هوفنهایم بود در زمین تمرین یک صفحه نمایش بزرگ قرار داده بود که از آن برای تصمیم عملکرد و جاگیری بازیکنان استفاده می‌کرد؛ بدون این‌که نیاز به توقف طولانی مدت جلسه تمرینی باشد. او در زمان حضور در ‌هافنهایم به طور مرتب از یک سیستم بسیار هجومی استفاده می‌کرد که در زمان مالکیت توپ شبیه به 2-5-3 بود و در دفاع به 3-4-3 یا 2-3-5 تبدیل می‌شد. 3 مدافع میانی تیمش مسئول بازی‌سازی از عقب زمین بودند به ویژه کوین ووگت مسئول رساندن توپ به مناطقی بود که بیشترین گزینه‌های پاسکاری حضور داشتند و مالکیت توپ را به پیش ببرند. هافبک میانی تیم، فلورین گریلیچ، مدافعان میانی را پوشش می‌داد. در صورت پیشروی وینگ‌بک‌ها، جای آن‌ها را پر می‌کرد و حتی به عنوان مدافع کمکی به خط دفاع اضافه می‌شد. 2 هافبک دیگر جلوتر از گریلیچ قرار می‌گرفتند و به همراه مارک اوث و سرژ گنابری، مهاجمان تیم، ساختاری مربعی تشکیل می‌دادند که به ادامه مالکیت توپ منجر می‌شد و به این ترتیب آن‌ها می‌توانستند از 2 مهاجم تیم هم حمایت کنند. حال با تیم بهتری که او در لایپزیش در اختیار دارد، شیوه مورد علاقه ناگلزمان هم تکامل پیدا کرده است.
استفاده از پرس
ناگلزمان نشان داده که در صورت نیاز در بازی‌ها آماده است تا تیمش را به شکل‌های متفاوتی سازماندهی کند. بنابراین لایپزیش گاهی با آرایش 4-2-4 هم بازی می‌کند. در این حالت اگر مدافع کناری حریف صاحب توپ شود، فورسبرگ و سابیتزر با 2 مهاجم برای پرس کردن این مدافع کناری اقدام می‌کنند. یکی از آن‌ها برای مسدود کردن مسیر پاسکاری به نزدیک‌ترین هافبک میانی اقدام می‌کند؛ در حالی که بقیه با مدافعان میانی یارگیری می‌کنند. زمانی که آن‌ها در بازپس‌گیری توپ در جلوی زمین موفق نمی‌شوند، اولویت اصلی این خواهد بود تا با کاهش فضا در کانال‌های میانی نزدیک به دروازه مانع از این شوند حریف، توپ را در این کانال‌ها به چرخش دربیاورد. لایمر و کامپل در مناطق داخلی با هم همکاری می‌کنند و لوکاس کلاسترمن و مارسل هالتنبرگ هم در مناطق کناری. یکی از نتایج تاکید ناگلزمان روی پرس از جلوی زمین این است که حریف مجبور به استفاده از توپ‌های بلند می‌شود و در نتیجه نبردی بر سر توپ‌های دوم وجود دارد؛ بنابراین بازیکنان لایپزیش باید برای چنین نبردهایی آماده باشند. این به معنای آن است که مقابل تیم‌هایی که از نظر تکنیکی خوب هستند و می‌توانند با ضرب‌آهنگ بالا بازی کنند به ویژه در فاز بازی‌سازی ممکن است که آن‌ها با مشکل مواجه شوند. اگر زمان‌بندی آن‌ها آنطور که می‌خواهند، نباشد هر تلاشی برای پرس کردن ثمری نخواهد داشت.