بزرگنمايي:

شايد شنيده باشيد که "اغلب افراد باهوش و دانشمند کمتر شاد هستند".چه علت‌هايي موجب عدم نشاط و کاميابي در اين افراد مي‌شوند؟

افراد باهوش ممکن است که خانواده، پول و کار خيلي خوبي داشته باشند، اما گاهاً دچار انزوا و اندوه بشوند. همانطور که "ارنست همينگوي" مي‌گويد: "شادي کمترين چيزي است که در افراد باهوش يافت مي‌شود".

البته اين موضوع را نمي‌شود به کل افراد باهوش تعميم داد؛ با اين حال عوامل احتمالي که موجب عدم نشاط در افراد باهوش مي‌شوند را در زير فهرست کرده‌ام:

1- هرچيزي را بيش از حد تحليل مي‌کنند!
باهوش‌ها overthinker هاي خوبي هستند‌؛ يعني به هر اتقاقي که در زندگي‌شان مي‌افتد بيش از حد فکر مي‌کنند. حالا فرض کنيد اين اتفاق، ناخوشايند باشد و در حل کردنش هم دچار مشکل بشوند!

2-استانداردها و آرمان‌هاي بزرگي دارند.
اغلب افراد باهوش به آرمان‌هاي بزرگي فکر مي‌کنند و با دستاوردهاي کوچک در زندگي‌شان قانع نمي‌شوند. شايد داراي نوعي نگرش کمال‌گرايي در جنبه‌هاي مختلف زندگي هستند.

3-بر خودشان خيلي سخت مي‌گيرند!
افراد باهوش معمولاً به‌سادگي از کنار رفتار خود نمي‌گذرند؛ با هر اشتباه يا شکست، خودشان را سرزنش مي‌کنند.مثلاً کافيه شب‌هنگام، موقع خواب ياد يک کاري بيافتند که درست انجام نداده‌اند! احساس گناه، کلافگي و مرور افکار منفي، خواب را بر چشم آنها حرام مي‌کند!

4- ضعف در ارتباطات عميق
معمولاً افراد باهوش احساس تنهايي مي‌کنند و مي‌گويند کسي ما را درک نمي‌کند و آنطور که بايد، از زحمات ما قدرداني نمي‌شود. تحقيقات علمي بر اين مسئله تاکيد دارند که افراد با ضريب هوشي بالا در مقايسه با افراد با ضريب هوشي متوسط دچار ضعف بيشتري در ارتباطات اجتماعي هستند. باهوش‌ها معمولاً در حال زندگي نمي‌کنند؛ اتفافات کوچک، زيبا و ساده‌ي زندگي شايد موضوع جالبي براي گفتگوهاي و تعاملات خانوادگي و اجتماعي آن‌ها نباشند و حتي در لحظات زيباي زمان "حال" خود، به برنامه‌ها و تصميمات خود در "آينده" فکر مي‌کنند.
در آخر اين نکتهٔ مهم را بگويم که "شاد بودن" خودش يه نوع هوشمندي است. باهوش باشيد!