آریا
جوان -
قیافه خودم را دوست ندارم
k ٢.٢
٢
خراسان / «از ظاهر خودم خوشم نمیاد. به نظرم همه از من خوشگلتر و خوشتیپترند و من خیلی زشتم. خانوادهام میگن اشتباه میکنم ولی من واقعا قیافه خودم رو دوست ندارم. به جراحی زیبایی هم فکر کردم ولی فعلا اجازهاش رو ندارم. بگید چی کار کنم؟».
پاسخ
در روانشناسی، شخصیت را معمولا ویژگیهای باثبات و نسبتا پایدار میدانیم اما چگونه شخصیت ما شکل میگیرد؟ آدمی در طول رشد روانی خود، مراحل مختلفی را طی میکند. گذراندن دورههای مختلف، شکلدهنده شخصیت فرد و یکی از مهمترین این مراحل، نوجوانی است. معمولا در دوره نوجوانی یعنی 12 تا 18 سال و طبق اطلاعات علمی جدید حتی تا 22 سال، نسبت به قبل تغییراتی درون ما رخ میدهد. تغییرات تازه، با این کموکیف گذرا هستند اما بخشی از آنها هم در شخصیت ما با ثبات خواهندشد؛ مثلا اهمیت دادن من به قیافهام در این سن، شاید نشانهای باشد از اینکه در آینده در برقراری روابط با دیگران موفق عمل خواهمکرد. ازطرفی اگر این تغییرات مراحل رشد روانی با موفقیت طی نشوند، ممکن است بر شخصیت و رفتار ما در آینده تاثیر بگذارد. در سنوسال شما، تقریبا همه نوجوانها به ظاهرشان توجه زیادی نشان میدهند و حتی ممکن است فکر کنند دیگران ظاهر بهتری درباره به آنها دارند. نمیشود گفت این تفکر اشتباهی است بلکه بخشی از رشد طبیعی روانی است. ازطرفی این تصور قابل تایید هم نیست. مثلا جراحها به این دلیل که نوجوانی، دوره رشد است و احتمال بههم خوردن فرم بینی وجود دارد، عمل زیبایی را روی آنها انجام نمیدهند. روانشناسها هم طبق اطلاعات علمی باور دارند اگر رشد نوجوانی با موفقیت و بدون چالش طی شود، توجه افراطی به ظاهر ازبین خواهدرفت و عمل جراحی را به نوجوانها پیشنهاد نمیکنند. برای بهتر کنار آمدن با این شرایط، پیشنهادهایی دارم. مثلا میتوانیم مشغلههای ذهنی خود را بیازماییم: یعنی به کسانی که آنها را قبول داریم، مراجعه کنیم و آن چه را در ذهن خود درباره ظاهرمان داریم از آنها هم بپرسیم. اینطوری میفهمیم صحت تصورمان چند درصد است. نکته مهم اینکه حساسیت روی ظاهر، در نوجوانی طبیعی است اما قرار نیست همه افراد در همه ویژگیها بهترین باشند. توقع بهترین بودن در همهچیز، تفکر نادرستی است به اسم بینقصگرایی یا کمالگرایی. توقع کامل بودن بیچون
وچرای همه آنچه داریم، از این تفکر ناشی میشود و تغییر ندادن آن ممکن است در شکل گیری شخصیت مان تاثیر منفی پایدار بگذارد.
نویسنده : رضا شمآبادی| روان شناس بالینی کودک و نوجوان