چاپ

آریا جوان - پیرمرد 74 ساله‌ای که هر روز از بومهن تا تهران برای گدایی می‌آید، درباره زندگی‌اش صحبت می‌کند.

نمی‌توان درباره متکدیان حرف زد و از آنها درباره مساله تکدی‌گری و همه حاشیه‌هایش سوالی نپرسید.
اگرچه در موضوع تکدی‌گری عموما کارشناسان این افراد را هم زیر سوال می‌برند اما شکی نیست که حاکمیت وظیفه اصلی مدیریت خیابان‌ها و پاک نگه داشتن آن از تکدی‌گری را بر عهده دارد.
ضمن اینکه، فقر چالشی است تحت سیطره حکومت و بدون شک انگشت اصلی انتقاد، بازهم متوجه دولت و نحوه اداره کشور است.
در ادامه بررسی سوژه تکدی‌گری به سراغ یکی از همین افراد رفته رفته‌ایم.
پیرمرد 74ساله‌ای که هر روز از بومهن تا تهران برای گدایی می‌آید تا زندگی‌اش، را بگرداند. فرزند معلولش را تامین کند و بتواند هزینه اجاره خانه‌اش را درآورد.
قد بلندی دارد و می‌توان گفت تمام دندان‌هایش ریخته و همه مویش هم سپید است. شکستگی شدیدی از ناحیه ران پا دارد که تقریباً امکان کار کردن را از او می‌گیرد.
ابتدا از زندگی‌اش پرسیدیم: «چند بار برای عضویت در سازمان بهزیستی تلاش کردم، اما نشد، به همین دلیل راهی جز این کار ندارم. بومهن زندگی می‌کنم و 600 هزار تومان فقط اجاره‌خانه می‌دهم. تازه مالک از ما به خاطر شرایط زندگی‌مان پول رهن نمی‌گیرد. یک بچه معلول دارم که تحت پوشش سازمان بهزیستی است، اما مبلغ ماهانه 130 هزار تومانی کمکی به ما نمی‌کند.»
او درباره درآمدش هم می‌گوید: «تقریبا روزی حدود 80 هزار تومان درآمد دارم که 10 هزار تومانش صرف رفت‌و‌آمدم می‌شود. به هر حال مردم هم سخت زندگی‌ می‌کنند و شرایط اقتصادی برای همه بد است.»