چاپ

آریا جوان - طرفداری / نگاهی به استراماچونی در استقلال و تیمی که مرد ایتالیایی ساخت.
به مناسبت استعفای استراماچونی، در متنی کوتاهی نگاهی به حضور مرد ایتالیایی در پایتخت ایران انداخته ایم.
تا حالا آسمان خراش‌های نیویورک را دیده اید؟ چه حسی به شما دست می‌دهد؟ زندگی در آن‌ها مثل یک رویا است. رویایی که اگر حتی روزی به تحقق برسد نیز شاید باورمان نشود. ساختن یک ساختمان خوب هم مدت‌ها زمان می‌برد چه برسد به آسمان خراشی به این عظمت! آن‌ها با آخرین تکنولوژی روز ساخته می‌شوند. حالا تصور کنید شما بخواهید به رویای خود با دستانی خالی برسید. بخواهید با کمترین امکانات رویاهای خود را تبدیل به واقعیت کنید. به تنهایی شاید کمی سخت باشد ولی وقتی میلیون‌ها نفر حامی شما شوند همه چیز شدنی‌تر است.
سال هاست استقلال در رویایی شیرین به سر می‌برد. آبی‌ها سال هاست از قهرمانی فاصله گرفته اند و یا هروقت به نظر سازه آن‌ها شبیه به یک خانه مجلل رسیده، کسی تمام آن را خراب کرده است. امسال همه چیز چندان خوش شروع نشد ولی کم کم درحال تبدیل شدن به یک آسمان خراش بود. استراماچونی نه غر زد، نه منت گذاشت. او فقط مثل معماری بود که حس باور را به تک تک مردانش داد. حس به آغوش کشیدن رویایی بزرگ از جنس باور را به آن‌ها داد. معماری که در پی ساختن یک آسمان خراش چشمانش را به روی همه نشدنی‌ها بست و فقط در سکوت به کارش پرداخت. نه به مربی حریف تیکه انداخت و نه از پرداخت نشدن حقوقش حرفی زد. هرچند شاید اگر به فوتبال اروپا بروید، بدیهی ترین چیزی که در آنجا وجود خواهد داشت، پرداخت شدن حقوق هفتگی شما است. چیزی که حق هر فردی است. خود شما تصور کنید دو ماه به سر کار بروید، برای موفقیت یک مجموعه که برایش کار می‌کنید بجنگید ولی بازهم حداقل‌ها برایتان رقم نخورد. چه حسی به شما دست خواهد داد؟ نا امیدی!
استرا و تیمش آنقدر خوب شده بودند که هر از چند گاهی چشم هایمان را می‌بستیم و باز می‌کردیم تا مطمئن شویم همه چیز واقعی است. وقتی چشمانمان را می‌بستیم از ته دل می‌گفتیم " این بار واقعی است یا فقط یک رویای کوتاه دیگر است؟" همه چیز حداقل تا امروز واقعی بود. صدر جدول واقعی بود. استقلال واقعا استقلال بود. استقلال بوی تاج گذاری می‌داد. درنهایت اما انگار همیشه باید پایان تلخ باشد. شلیک دشمنانی که در لباس دوست می‌خندند و دوشنبه دوشنبه می‌کنند این بار به تاج طلایی خورد.
ساعاتی است همش درحال پرسش از خود هستیم که آیا این هم یک رویای کوتاه دیگر بود؟ امیدوارم وقتی فردا عصر و در بازی برابر پیکان بازهم پای تماشای ارتش آبی رنگ نشسته ایم، کنار زمین مرد ایتالیایی را با کرواتش ببینیم که تاج را دوباره بر سر گذاشته است یا شاید هم رویای دیگری بود که گذرا بود....هرچند که خیلی باورکردنی بود....