چاپ

آریا جوان - گفتم «میشود انگشترتان را به من بدهید؟» او انگشترش را در آورد و به من داد و گفت «انگشترم را به تو می دهم اما باید حق آن را ادا کنی! یعنی باید هربار که به حرم امام رضا(ع) رفتی، برای شهادتم دعا کنی».

صدایش می لرزد وقتی از خاطره دیدارش با سردار شهید سپهبد سلیمانی (سردار دل‌ها)در هتل استقلال تهران می گوید، دیداری که تابستان امسال برای خانواده‌های شهدای مدافع حرم تدارک دیده شده بود و زینب، دختر شهید مدافع حرم حسین محرابی در آن ازدحام، توانسته بود برای لحظاتی خود را به سردار برساند و او را به خانه شان در مشهد دعوت کند. سردار هم درخواستش را پذیرفت و صبح روز عرفه، مهمان زینب و فاطمه شد، سردار شهید قاسم سلیمانی مهمان آن ها شد و راضی شان کرد که برای شهادتش دعا کنند و زینب وار، حافظ راه شهدای مدافع حرم باشند.
حاج قاسم نظم حفاظت را برای در آغوش گرفتن فرزندان شهدا به هم ریخت
زینب از همان دیدار تهران که زمینه ساز مهمانی سردار در خانه شان شد، شروع به تعریف می کند، این که سردار چگونه همه بچه های شهدا را، فرزند خودش می دانست و دلشان را به حضور خود گرم می کرد. او می گوید: آن روز وقتی که سردار وارد سالن شد، تمام نظمی که در سالن برقرار کرده بودند به هم ریخت، بچه ها از جا پریدند و از میان صندلی ها به سمتش دویدند، نگاهش پدرانه بود و فرزندان شهدا این را می فهمیدند، او محافظ های زیادی داشت اما نظم حفاظت نظامی را کلاً به هم زده بود و مشغول به آغوش کشیدن بچه های کوچک شهدا بود و با فرزندان شهدا عکس می گرفت.
او ادامه می دهد: این صحنه را که دیدم، از ته دل شادمان شدم، از یک گوشه سالن به او نزدیک شدم تا از این همه محبتش به بچه های شهدا تشکر کنم، صدایشان زدم«حاج قاسم، حاج قاسم»، او هم پاسخ داد«بیا جلو، جانم؟» وقتی به او رسیدم، انگشترش نظرم را جلب کرد، بدون مقدمه گفتم «حاج قاسم می شود انگشترتان را به من بدهید؟» ایشان سرشان را پایین انداختند و لبخند زدند، دوباره گفتم «میشود انگشترتان را به من بدهید؟» پرسید «از کدام شهر آمدی؟» من هم خودم را معرفی کردم و گفتم از مشهد آمده ام، او انگشترش را در آورد و به من داد و گفت «انگشترم را به تو می دهم اما باید حق آن را ادا کنی!»
زینب می گوید: از این حرف متعجب شدم، از ایشان پرسیدم «حاج قاسم یعنی چه که حق انگشتر را ادا کنم؟» خندید و گفت «یعنی باید هربار که به حرم امام رضا(ع) رفتی، برای شهادتم دعا کنی». یک باره دلم لرزید، بی اختیار دستم را به سمت او دراز کردم و گفتم «انگشتر را نمی خواهم، شما باید باشید، شما محور مقاومتید، بازوی آقا هستید، صد نفر مثل من و بچه های شهدا، شهید بشویم، هیچ اتفاقی نمی افتد اما شما باید باشید.»
دیگر توان نگاه کردن به فرزندان شهدا را ندارم
از این جا به بعد، زینب حرف هایی می زند که من هم با او اشک می ریزم، سردار آن روز در پاسخ به پریشانی زینب گفته بود «زینب! دیگر توان نگاه کردن به فرزندان شهدا را ندارم، تو را به خدا دعا کن که من هم بروم». زینب می گوید: به سردار گفتم«می شود به خانه ما بیایید؟» ایشان هم شماره تماس مرا گرفتند و شب عرفه بود که شماره ناشناسی با من تماس گرفت، تلفن را جواب دادم و حاج قاسم که به خاطر مسائل امنیتی نمی توانست خودش را معرفی کند، از داخل فرودگاه به من گفت «من همان کسی هستم که قرار بود در حرم امام رضا(ع) برایم دعا کنی، ان شاءا... فردا به خانه شما می آیم».
همسر شهید حسین محرابی، بی بی مرضیه بلدیه به گفت و گوی ما اضافه می شود و از لحظه ورود به قول خودش حاجی به خانه شان تا پایان این دیدار را برایم تعریف می کند. او می گوید: صبح عرفه بود که حاجی بدون تیم حفاظت به همراه چهار نفر دیگر به خانه ما آمدند، ایشان روی یکی از مبل ها نشستند و به زینب و فاطمه گفتند که «بیایید کنار من بنشینید»، همین جا بود که زینب به حاجی گفت «من می توانم به شما بگویم عموقاسم؟» حاجی هم به فاطمه و زینب نگاه کرد و جواب داد «باعث افتخار من است که عموی شما باشم».
آرزو دارم مثل عماد مغنیه شهید بشوم
خانم بلدیه می گوید: زینب، عمو قاسم را به اتاقش دعوت کرد و حاجی که انگار منتظر این حرف بود، سریع بلند شد و به اتاق زینب رفتند و پشت میز تحریرش نشستند، روی میز عکس شهیدان لبنانی مقاومت، جهاد مغنیه و عماد مغنیه قرار داشت، حاجی با دیدن این عکس ها، به زینب گفت «من تا دو دقیقه قبل از شهادت عماد مغنیه، کنارش بودم، آمریکایی ها جرئت روبه‌روشدن با او را نداشتند و با پهپادهایشان او را به شهادت رساندند، ایشان سوختند و هیچ چیزی از پیکرشان بازنگشت، آرزو دارم مثل عماد مغنیه و جهاد مغنیه شهید بشوم.»
زینب در ادامه حرف های مادرش می گوید: آن روز وقتی این تمنای عمو قاسم را برای شهادت دیدم، خیلی برایم سخت شد، به او گفتم «شما را به خدا این حرف را نزنید عمو قاسم، همین که مقام معظم رهبری به شما لقب شهید زنده را داده اند، برایتان بس باشد.»
اما ایشان سریع جواب دادند«زینب، خودت هم می گویی لقب، لقب به درد من نمی‌خورد، من باید بروم، الان ظهر عرفه است و من به طمع گرفتن شهادت به حرم امام هشتم(ع) می روم و احتمال هم می‌دهم که این آخرین دعای عرفه من باشد».
به ایشان گفتم 10 عزیز دیگر مثل پدرم به شهادت برسند، به اندازه یک بار شهادت شما، مرا متأثر نمی کند، ایشان هم مرا دلداری داد و گفت «همان طور که شهادت پدر را تحمل کردی، خدا باز هم به تو توان می دهد».
زینب می گوید: ایشان به من تأکید کردند «تو زینبی، وظیفه زینب ها خیلی مهم است، هر شهید مدافع حرم باید یک زینب داشته باشد.» این جا بود که دلم آرام شد و به ایشان گفتم «عمو قاسم، شما هم یک زینب دارید، پس نصف راه را رفته اید.»
از اشک های رهبرمان نمی گذریم
به زینب می گویم «قرار است انتقام سختی از آمریکا گرفته شود، نظرت درباره این انتقام چیست؟»
می گوید: دشمن این را بداند که ما از هر چه بگذریم، از اشک های رهبرمان که در نماز بر پیکر سردار شهید ریختند نمی گذریم.
بعد هم می رود و دستخطی را که سردار در روزی که مهمان خانه شان شده بود برایش نوشته، می آورد:
بسمه تعالی
خداوندا فاطمه و زینب مرا از الطاف خاصه ات بهره مند فرما و از پیوستگی با شهدا در دنیا و آخرت بهره مند.
دعایم کنید، دوستتان دارم دختران گلم. عمویتان قاسم