چاپ

آریا جوان - آخرین خبر / سید مجتبى ظریفیان با انتشار این عکس نوشت: هر سال اولین برف که می بارید وقتی قد برف تا زانوهامون میشد با بچه های کوچمون، شب زیر نور تیر چراغ برق انقدر رو برف فوتبال بازی می کردیم تا حسابی برفها کوبیده می شد و کلی لیز .حالا با هر دیریبلی که می زدیم کلی لیز می خوردیم و کلی می خندیدم، اصلا برف ،سپیدی ،خندیدن و بازی مال ما بود غافل از اینکه صبح کلی دعای خیر پشتمون بود.
هرکسی که از اونجا رد می شد با هر لیزی کی می خورد ما رو دعا می کرد.یعنی در اصل بسته به جایگاهی که بعداز لیز خوردن با آن به زمین فرود میومد میزان خلوص دعایش برای ما فرق می کرد بعضی ها حتی بلند بلند دعایمان می کردن،یه عده که خانوادمون رو هم دعا می کردن،بعضی ها بقدری از این لیزی که می خوردن لذت می بردن که حتی دست به دامان ائمه هم می شدند تا دعایشان برای ما زودتر مستجاب بشه.
کوچه لیز ما انقدر مهربون بود که نمی خواست کسی از پیشش بره، هر ماشینی که از زمین لیز فوتبال ما قصد عبور کردن داشت هرچه بیشتر گاز می داد بیشتر می موند،هر چه تعارف می کرد و بیشتر می خواست بره بیشتر میومد چون می چرخید و سر وتهش جابجا می شد دیگه این بود که می موند و اول خیلی محترم از ماشین پیاده میشد بعد یه نگاهی به ماشین و زیبایی برف و ساعت مچی می نداخت و از وجد خوشحالی بلند بلند ادامه دهنده راه اهالی کوچه می شد جالب اینکه اونایی که ماشین مدل بالاتر و خارجی داشتند دعاهای خارجی هم کردن مارو ... ما فقط از ته دل بازی کردیم
اونام از ته دل دعا
این روزها هر وقت سکندری می رم اما به زمین نمی خورم مطمئنم از دعای خیر اونهاست