چاپ

آریا جوان - والا خودمم نمی‎دونم برای چی بهت زنگ زدم؟
سایز متن الف الف
لینک کوتاه در کلیبرد کپی شد! http://akhr.ir/6012126
٣٣٤
٠
خراسان / تلفن جواب دادن گاهی واقعا مود خاصی می‎خواهد؛ یعنی انگار تبدیل می‎شود به یک کار اعصاب خردکن که آدم حاضر است به جایش تک‌تک گل‎های روی فرش را بشمارد ولی با تلفن صحبت نکند. بعضی‎ها اصولا حرفی برای گفتن ندارند، فقط به ساعت نگاه کرده و دیده‎اند در فرصتی که فلان‌جا علاف شده‎اند بهتر است زنگی بزنند و آماری بگیرند که خب این خودش با اساس تلفن زدن متناقض است چراکه طرف خودش حرفی ندارد، ازقضا اگر شما هم بی‎حوصله باشید و نخواهید حرف بزنید یک مکالمه کسالت‌بار خواهیدداشت که بعد از هر جمله‎اش این است «خب کاری نداری»، به امید شنیدن نه و پایانِ این بازی کثیف. اگر قرار است به کسی زنگ بزنیم یعنی تنها راه ارتباطی‎مان صداست پس خیابان‎های شلوغ و پاساژهای پر از همهمه و مهمانی و مکان‎های مشابه دیگر مناسب تماس تلفنی نیستند. یک جای خلوت هم برای حنجره شما مناسب است هم برای گوش کسی که آن طرف خط صدای‎تان را می‎شنود. تماس تلفنی شبیه معماست یا چی؟ چرا باید وقتی تماس گرفتیم و طرف حالا به هر دلیلی صدای‎مان را نشناخته یا شماره‎مان را ذخیره نداشته‎است، برایش معما طرح کنیم؟ «من همونیم که سه سال پیش تو تریای مدرسه با هم باقالی خوردیم»، «من همونیم که اول حرف اسمم نون داره و متولد شیش شیش هستم!» حالا طرف همه این راهنمایی‎های هوشمندانه و خلاقانه شما را هم که نفهمد می‎شود یک موجود بی‌معرفت و بی‌وفا که شما را از یاد برده‌است، خب این که شد معما و محاکمه! شما زنگ زده‌بودید برای یک کار دیگر. وقتی با کسی تماس می‎گیریم یعنی می‎خواهیم فقط با او صحبت کنیم، این وسط پاسخ دادن به سوال‎های مامان و غلط‎گیری از املای خواهر کوچیکه و جواب دادن آیفون خانه مودبانه نیست. طرف مدام باید بپرسد الان با منی؟ و شما احتمالا می‎گویید الان یا الان؟ نویسنده: مریم ملی