چاپ

آریا جوان - تصادفی که یک قهرمان جهان ساخت! 3
سایز متن الف الف
لینک کوتاه در کلیبرد کپی شد! http://akhr.ir/6061093
٠
٠
خراسان / «ماناسی جاشی» بعد از قطع پایش به خاطر تصادف با کامیون از ناامیدی به قهرمانی جهان رسید...
دسامبر 2011 بود و ماناسی جاشی 22 ساله که مدتی قبل دانش آموخته شده بود و تازه به عنوان مهندس نرم‌افزار در شهر بزرگ بمبئی (مومبای) مشغول به کار شده بود، تصادف سختی کرد. خانه‌ای که ماناسی همراه با پدر و مادرش در آن زندگی می‌کرد، کمتر از هفت کیلومتر با محل کارش فاصله داشت و او با موتور سیکلت سر کار می‌رفت. فقط 10 دقیقه پس از خروج از خانه سانحه رخ داد. او در حالی که مشغول دور زدن زیر یک پل هوایی بود، یک کامیون که خلاف جهت می‌راند، پایش را زیر گرفت. زمان زیادی در انتظار آمبولانس تلف شد و پلیس او را با یک برانکارد به نزدیک‌ترین بیمارستان رساند. پای چپ ماناسی کاملا خرد شده بود و خون زیادی از دست داده بود. او 45 روز در بیمارستان بود و هر 5 یا 10 روز جراحی می‌شد اما سرانجام تیم پزشکی تسلیم شد و گزینه‌ای غیر از قطع پا نماند.
ماناسی تسلیم نمی‌شود!
هشت سال پس از آن تصادف، ماناسی پارا-بدمینتون را جدی گرفت و به تیم‌ملی هند راه یافت و همین چند وقت پیش نماینده کشورش در فینال مسابقات قهرمانی جهان بود. در دیدار نهایی او باید با دوست، هموطن و مدافع عنوان قهرمانی، پارول پارما مسابقه می‌داد. در حین بازی ماناسی از پارما جلو افتاد و کنترل مسابقه را در دست گرفت. ست پایانی تعیین کننده بود و او 13 امتیاز متوالی گرفت و ناگهان دید که قهرمان جهان شده است!
از نقش یک مربی کاردرست نباید غافل شد
او در اولین روزهای ورودش به دنیای بدمینتون و از بخت‌خوش با «پوللا گوپیچاند»، مربی اسطوره‌ای هند ملاقات کرد. مربی که سبک بازی ماناسی را متحول کرد. این قهرمان پیشین بین‌المللی، چهره اصلی پشت موفقیت‌های اخیر بدمینتون هند در جهان است. ماناسی زمانی که با گوپیچاند ملاقات کرد، کارمند بانک بود. او بلافاصله سراغ این مربی رفت و از او خواست تمرینش دهد. گوپیچاند در این باره گفته است: «او دختری بسیار شجاع به نظر می‌رسید و داستان زندگی‌اش بسیار الهام‌بخش بود. من گفتم، بسیار خوب درباره اش فکر می‌کنم.» اما تمرین به عنوان یک ورزشکار معلول چالش جدیدی بود. گوپیچاند ویدئوی بازی‌ها را به دقت بررسی می‌کرد و حتی گاهی روی یک پا تمرین می‌کرد تا متوجه شود که بازی با این وضعیت چه حالی دارد. او سپس در کنار دیگر کار‌های مربیگری، یک برنامه تمرینی برای ماناسی طراحی کرد که به گفته خودش بسیار متمرکز و استقامتی بود. این‌ها ویژگی‌هایی بودند که ماناسی را به اوج رساندند و او تا قهرمانی جهان پیش رفت.
مسیر ناامیدی تا قهرمانی
نگاه ماناسی از یادآوری روزهای بعد از تصادف تلخ نیست. او می گوید باحال‌ترین دورهمی‌ها زمانی بود که دوستان و همکلاسی‌های دانشکده دور تختش در بیمارستان جمع می‌شدند: «باور کنید، وقتی به آن دوران فکر می‌کنم حتی یک نکته منفی هم به ذهنم نمی‌رسد. بدترین لحظه زمانی بود که به خانه برگشتم، خودم را در آیینه دیدم و گفتم، وای، آره خیلی خوب به نظر نمی‌رسه و ناامید شدم اما بعد از چند روز با خودم گفتم، خب این یک زخم بود... این فقط یک پا بود!» بدمینتون بخشی از فرایند توان بخشی او بود تا بتواند با پای مصنوعی راه برود. یک روز حریفش که استعداد ماناسی را دید، تشویقش کرد در مسابقات انتخابی تیم‌ملی شرکت کند. هند آن زمان قرار بود در تورنمنتی در اسپانیا حاضر شود. ماناسی گرچه نتوانست به تیم راه پیدا کند، اما برای اولین بار قدرت ورزش را دید. حالا و این روزها او مدال‌هایش را کنار تختخوابش آویخته و البته در میان آن‌ها مدال قهرمانی جهان درخشش دیگری دارد. هرچند که خودش می‌گوید مدال مورد علاقه‌اش، برنز بازی‌های آسیایی است. ماناسی حالا به دنبال رسیدن به هدف بعدی است: «راهیابی به پارالمپیک توکیو».
منبع: فرادید