چاپ

آریا جوان - آخرین خبر / هوشنگ گلمکانی منتقد سینما با انتشا راین عکس نوشت:
«شنای پروانه» که با وجود عنوان لطیفش خشونت دوران ما را بازتاب می‌دهد، پدیده جشنواره امسال بود؛ هم با تحسین منتقدان روبه‌رو شد و هم جایزه فیلم برگزیده تماشاگران را گرفت. اولین فیلم بلند داستانی محمد کارت، مانند مستندهای تحسین‌شده‌اش جدا از ارزش‌های سینمایی آن‌ها می‌تواند مظهر و مثال و تابلوی «سینمای اجتماعی» تلقی شود و تصور می‌کنم همین عنوان باعث شده این دو نام – رسول صدرعاملی و محمد کارت – برای چنین فیلمی در کنار هم قرار بگیرند و حاصل کارشان این قدر چشمگیر باشد. به گمانم حضور صدرعاملی به عنوان تهیه‌کننده «شنای پروانه» یکی از پایه‌های این موفقیت است؛ فیلم‌سازی که برخلاف برخی از همتاهایش باکی از قرار گرفتن زیر عنوان «سینمای اجتماعی» ندارد و حتی بدش نمی‌آید که از پرچمداران این نوع سینما باشد. انگار این یک گرایش ذاتی و تاریخی در اوست؛ از گزارش‌های اجتماعی‌اش در مطبوعات دهه 1350 و ملودرام‌های اجتماعی آغاز کارنامه سینمایی‌اش تا درام‌های نوجوانانه‌ای که تا همین حالا ادامه یافته است. البته صدرعاملی فیلمی به خشونت «شنای پروانه» تا کنون در کارنامه‌اش نداشته؛ اما بشر پیچیده است و این فیلم شاید به جنبه‌ای دیگر از روحیه او پاسخ داده که این همه با پایمردی به آن تعصب نشان می‌دهد. صدرعاملی بجز فیلم‌هایی که کارگردانی کرده، تهیه‌کننده فیلم‌هایی هم بوده اما به یاد ندارم نسبت به هیچ یک از آن‌ها به اندازع «شنای پروانه» علاقه و حساسیت نشان بدهد. بشر پیچیده است و حتماً او دلیل محکمی برای این توجه و علاقه‌اش دارد.