چاپ

آریا جوان - خراسان / مهمانی و دورهمی بدون بچه‎ها یک چیزی کم دارد، عوضش وقتی هم هستند انگار خیلی چیزها زیادی است. هم دوست داشتنی‌‏اند و هم یک وقت‌‏هایی دل‎تان می‏‌خواهد با نخ به در و دیوار ببندیدشان تا مدام توی دست‌وپا نباشند. خیلی وقت‏‌ها با خودمان فکر می‏‌کنیم «خب این بچه که خیلی نمی‎فهمه» پس هر حرفی را جلویش می‌زنیم و دو دقیقه بعد می‎بینیم که شبیه یک ضبط صوت تمام حرف‎های ناجوری را که پشت سر یکی دیگر از مهمان‌‏ها زده‎بودیم، درحالی‌که زل زده توی چشم همان فرد تکرار و آخرش هم به ما اشاره می‎کند. خیلی از ما هنوز فکر می‏‌کنیم بچه‎ها خوش‌‏شان می‏‌آید که با لحنی لوس و صدایی شبیه «بزغاله تازه متولد شده» با آن‌ها حرف بزنیم درحالی‌که بیشترشان خیلی زود گوش‎خراش بودن صدا و لحن مسخره‌‏مان را به روی‌‏مان می‎آورند. بعضی‏‌ها موقع احوال‌پرسی در یک جمع همیشه با همه خوش‌وبش می‌‏کنند به جز بچه‏‌ها، انگار آن‏‌ها برای‏‌شان نامرئی هستند و لازم نیست در برابر آن ها واکنشی داشته ‌باشند درصورتی‌که بچه‌‏ها خیلی زود بی‏‌محلی را می‌‏فهمند و به دل می‏‌گیرند. دست تکان دادن یا با خوش‏‌رویی سلام کردنِ شما همیشه توی ذهن‏‌شان می‎ماند. حتی اگر خیلی توی حالتان نیست که با بچه‏‌ها روبوسی کنید و در آغوش بگیریدشان، حتما سلام و لبخند را به یاد داشته‌باشید. آن‌‏ها وقتی کسی درباره‎شان صحبت می‎کند کاملا گوش‎شان تیز می‏‌شود و می‏‌فهمند، پس منتظر عواقب کلماتی مثل «لوس کله‌کدو» یا «گودزیلای اعصاب خردکن» و اصطلاحات مشابه باشید.
نویسنده : مریم ملی