چاپ

آریا جوان - خراسان / بازی کردن با نوزادان یا خردسالان، تجربه‌ای لذت‌بخش است. بسیاری از افراد بعد از بازی با خردسالان احساس نزدیکی بیشتری به آنها می‌کنند. این احساس نزدیکی حتی زمانی که کودک آن قدر کوچک است که هنوز حرف زدن را شروع نکرده است هم دیده می‌شود. اما این احساس نزدیکی از کجا نشئت می‌گیرد؟ این سوالی است که مطالعه جدید متخصصان دانشگاه پرینستون توانسته جوابی برای آن داشته باشد.
متخصصان دانشگاه پرینستون در یک مطالعه پیشرو، جلسات دو نفره بازی، کتاب‌خوانی و شعر خواندن بین یک بزرگسال با 18 کودک بین 8 تا 15 ماهه ترتیب دادند. این جلسات بازی به دو صورت برگزار می‌شد؛ یک نوبت در ارتباطی مستقیم و دونفره و نوبت بعد وقتی کودک در بغل والد خود بود. در همه این جلسات، فعالیت مغزی فرد بزرگسال و کودک توسط فناوری NIRS ثبت شد.
این بررسی نشان داد وقتی فرد بزرگسال در تعامل مستقیم با کودک قرار دارد و ارتباط چشمی بین آن‌ها برقرار می‌شود، بخش‌های مشابهی از مغزشان شروع به فعالیت می‌کند و نوعی از همگام شدن بین مغز آن‌ها مشاهده می‌شود. اما وقتی کودک در آغوش والد است یا به واسطه موضوعی ارتباط چشمی و نزدیک برقرار نمی‌شود، فعالیت‌های مغزی بزرگسال و کودک شباهت چندانی به هم پیدا نمی‌کند. اما این تنها یافته این محققان نبود.
نکته‌ دیگری که باعث شگفت‌زدگی محققان شد این بود که بررسی‌های دقیق نشان داد فعالیت مغزی خردسالان، رهبری این همگامی را برعهده دارند. به عبارتی ابتدا بخشی از مغز خردسال فعال شده و مغز بزرگسال در واکنش به آن، فعالیت مشابهی را از خود نشان می‌دهد. محققان می‌گویند این موضوع احتمالا با تلاش بزرگسال در پیش‌بینی رفتار خردسال رابطه دارد. هر چه هست، نتایج این مطالعه نشان می‌دهد تاثیر صرف داشتن دقایقی با کیفیت با فرزند خردسال ما بیش از آن چیزی است که به چشم می‌آید و احساس نزدیکی ناشی از آن نیز تخیلی نیست.
منبع: sciencedaily
نویسنده : نرگس عزیزی| کارشناس‌ارشد مشاوره