چاپ

آریا جوان - عنایت اله قاسمی گفت: من از مسئولان عزیز این توقع را دارم که کمی به برنامه‌های آیینی سنتی و مخصوصاً تعزیه که هم هنر است و هم آیین مذهبی، توجه بیشتری داشته باشند.

سرویس تئاتر هنرآنلاین : عنایت‌اله قاسمی یکی از تعزیه‌خوان‌های پیشکسوت با اشاره به تعطیلی هفته‌خوانی‌های او در حسینیه فاطمه الزهرا (س) به خاطر شیوع ویروس کرونا، درباره فعالیت این روزهای خود گفت: من الان پنج، شش ماه است که خانه‌نشین شده‌ام و به صورت مجازی کار می‌کنم. ما در ماه محرم 13 شب برنامه داشتیم که متأسفانه همه آن‌ برنامه‌ها لغو شدند و در حال حاضر فقط مراسم‌هایی که در گذشته برگزار شده را قسمت به قسمت در فضای مجازی اعم از آپارات، تلگرام و اینستاگرام پخش می‌کنیم.
وی ضمن تأکید بر اینکه این کار هیچ بازگشت مالی ندارد، عنوان کرد: من این کارها را 35-40 سال است که فقط به عشق امام حسین (ع) انجام می‌دهم. تمام هزینه‌های مجالس را خودم متقبل می‌شوم و از طرف هیچ ارگانی به من کمک نمی‌شود.
این تعزیه‌خوان پیشکسوت اظهار داشت: من حدود 440- 450 مجلس تعزیه دارم که اگر هر روز هم یک تعزیه هم خوانده شود، همچنان نسخ نخوانده باقی خواهد ماند. مثلاً تعزیه‌هایی داریم که خیلی از دوستان قدیمی حتی اسم آن‌ها را نشنیده‌اند. ما در سال گذشته تعدادی از آن‌ها را اجرا کردیم ولی متأسفانه امسال شرایط برگزاری تعزیه وجود ندارد.
قاسمی در پاسخ به این سوال که آیا این امکان وجود دارد که تعزیه‌ها با رعایت پروتکل بهداشتی اجرا شوند، تصریح کرد: حقیقتاً می‌شود ولی با این بیماری که وجود دارد تداخل پیدا می‌کند. خدایی نکرده اگر یک نفر در مجلس تعزیه بیمار شود، به نظرم گناهش بیشتر از ثوابش است. به همین خاطر من برنامه‌هایم را لغو کردم. البته یک سری از دوستان حرفه‌شان همین است و برای هزینه این کارها را انجام می‌دهند. ممکن است آن‌ها با مسائلی که ما می‌گوییم موافق نباشند.
وی بیان کرد: من از مسئولان عزیز این توقع را دارم که کمی به برنامه‌های آیینی سنتی و مخصوصاً تعزیه که هم هنر است و هم آیین مذهبی، توجه بیشتری داشته باشند. ما تعزیه شاد هم داریم ولی اغلب مردم فکر می‌کنند تعزیه فقط برای عزاداری است. ما حتی تعزیه عید نوروز هم داریم ولی چون دیده نشده‌ کسی از وجود آن‌ها آگاهی ندارد. من سال گذشته در حسینیه فاطمه الزهرا (س) تعزیه داشتم که چند نفر از ایرانیانی که سال‌ها در خارج از کشور زندگی می‌کردند با بچه‌های خودشان آمدند از آن تعزیه‌ها استقبال کردند و شیفته کار شدند.
این تعزیه‌خوان پیشکسوت در پایان خاطرنشان کرد: متأسفانه هیچ‌کس آن‌طور که باید از این مجالس پشتیبانی نمی‌کند. اگر ما هم از دنیا برویم معلوم نیست در آینده چه خواهد شد. من به خاطر جمع‌آوری نسخه‌های تعزیه به همه جای ایران سفر کرده‌ام تا این نسخه‌ها از بین نروند، اما اگر استقبال نشود از بین می‌روند.