چاپ

آریا جوان - خراسان / طی شش روز اخیر شش مراجع جوان و تا حدودی شبیه هم داشتم که به مرکز مشاوره آمده بودند تا راه‌حل‌هایی برای مشکلاتشان پیدا کنند. همه‌شان با شکایت‌ها و علایم مشابه رو به روی من نشستند؛ بی‌انگیزگی، بی‌حوصلگی، احساس اضطراب و غم، خودسرزنشی و... .
یک فاکتور مشترک در مشکل آن‌ها، والدین به شدت سرزنشگر و کمال‌گرا بود. والدینی که به طور مستقیم یا غیر مستقیم هر خطا و نقص کوچکی را که از سمت فرزندشان دیده بودند، سرزنش می‌کرده و توقعات بالا و کمال گرایانه‌ای داشته اند. چنین رفتاری مدام این پیام را به بچه ارسال می‌کند که تو باید بی نقص باشی و چون بی نقص بودن و بی نقص انجام دادن کارها ممکن نیست، پیام پنهان آن ها این است که تو هیچ‌وقت نمی‌توانی مورد تایید باشی و هرگز تلاش هایت کافی نیست و موفق نخواهی شد.
حالا در بزرگ سالی، این افراد همان حرف‌ها را به خودشان می‌زنند؛ هرگز از خودشان راضی نیستند؛ همیشه احساس ناکافی بودن و نقص می‌کنند و همیشه در حال خودسرزنشی هستند و این یعنی شروع و تداوم افسردگی و اضطراب.
شاید باور نکنید اما در بین این مراجعانم آدم‌های بسیار موفقی هم هستند که حتی نمی‌توانند از موفقیت‌هایشان لذت ببرند؛ آن ها هیچ وقت از خودشان و دستاوردهایشان راضی نیستند و به شدت خود را سرزنش می کنند که می‌توانستند کارها را بهتر و بی‌نقص‌تر انجام دهند؛آن چنان که والد کمال گرا این پیام را داده است که هیچ موفقیتی کافی نیست، هیچ وقت به هیچ موفقیتی راضی نباش تا برای پیشرفت انگیزه داشته باشی و همیشه به دنبال بهترین بودن و بی نقص بودن باش.
ما صدای والدین را درونی می‌کنیم، افکار منفی و خودسرزنشی‌های ما اغلب همان صدای والدین هستند که در ذهن ما مثل یک نوار روشن می‌شوند. زمان‌هایی که دارید خودتان را سرزنش و بی ارزش می‌کنید به این فکر کنید که آیا این حرف‌ها یا مشابه‌اش را جایی در دوره‌ای از رشدتان از یک فرد مهم نشنیده اید؟ به این فکر کنید این بی نقص گرایی و خودسرزنشی تا به حال چه آسیب‌هایی به من زده است؟ کمی تامل در این باره، می‌تواند بسیاری از مشکلات شما را حل و زندگی شیرین‌تری را برای‌تان فراهم کند.
نویسنده : دکتر پرستو امیری