چاپ

آریا جوان - آی اسپورت / عجب روزگار عجیبی شده. انگار هیچی سر جایش نیست. شش بازی آسیایی همه بیرون از تهران. شاید دو تای قبل از کرونایش را چند ده پرسپولیسی از نزدیک دیده باشند اما امسال هوادار پرسپولیس صعود تیمش از گروه لیگ قهرمانان را اصلاً با پوست و خونش حس نکرد. همه بالاجبار پای تلویزیون میخکوب بودند و کسی توان رفتن به استادیوم و پا کوبیدن و دست افشانی برای تیم محبوبش را نداشت. وقتی می‌گویم عجیب به این خاطر است که پرسپولیس برخلاف شارجه، تعاون و دحیل حتی یک بازی خانگی هم انجام نداد اما در نهایت صدرنشین شد. برای عجیب بودن روزگار همین یک فکت کافی است که مظلومیت و در عین حال صلابت پرسپولیس را یک بار دیگر به آسیا نشان داده و جلوی چشم دوستدارانش می‌آورد.هوادار پرسپولیس فرصت حمایت از تیمش در لیگ قهرمانان را پیدا نکرد و پیدا نخواهد کرد اما داستان تاریخ‌سازی‌های این تیم انگار ادامه دارد.
پرسپولیس شایسته صعود بود و برای این صعود عرق ریخت و جانفشانی کرد. اگر بدانیم برای روز آخر و بازی تعیین کننده مقابل شارجه چند بازیکن با مصدومیت وارد زمین شدند تا آن اتفاق بزرگ را رقم بزنند حتماً یاد آن صعود رویایی و دراماتیک به فینال با 14 بازیکن می‌افتیم که به اندازه قهرمانی آسیا در تاریخ باشگاه بها پیدا کرد و به عنوان یک برگ زرین در تاریخچه قرمزها ثبت و ضبط شد.
امروز اگر همه چیز عادی بود و اینقدر غیرطبیعی پیش نمی‌رفت پرسپولیس نباید با السد پرستاره در همین مرحله یک هشتم مواجه می‌شد. حریف نیمه نهایی 2018 چطور در یک هشتم نهایی 2020 به تور یحیی خورد؟
انگار قرار است همه سختی‌ها برای پرسپولیس باشد؛ برای تیمی که به سختی کشیدن عادت کرده و مصائب را مثل یک آهنربا به سمت خود جذب می‌کند. امروز اگر همه چیز عادی بود السد ژاوی هرناندز حریف پرسپولیس در همین مرحله اول حذفی نمی‌شد؛ تیمی که مدعی قهرمانی آسیاست، سانتی کاسورلا فانتزیست را با گابی سختکوش عوض کرده، بغداد بونجاح را نگه داشته، اکرم عفیف را در ترکیب دارد و حالا دیگر مربی خام و تازه کاری ندارد.
اگر همه چیز عادی بود و نرمال پیش می‌رفت پرسپولیس باید مسیر سخت‌تری برای رسیدن به رویاهایش داشت اما قرار است همه چیز سخت و سخت‌تر باشد درست مثل اضافه شدن بازیکنان جدید ده روز قبل از شروع بازی‌ها، جدایی دو ستاره تیم در آستانه مسابقات، مصدومیت‌های بد موقع و بازیکنانی که در تهران جا ماندند و آسیب دیدگی‌هایی که ناشی از فشار سنگین مسابقات ایجاد شده همچنان تیم را در شرایط ویژه و عجیبی قرار داده است‌.
اگر همه چیز عادی بود پرسپولیس الان فرصت داشت با ریکاوری درست و به موقع یک بازی خانگی در تهران داشته باشد و مثل آن روز رویایی در بازی برگشت نیمه نهایی که عادل فردوسی‌پور نمی‌توانست جو ورزشگاه را توصیف کند همه چیز به شکل درست و طبیعی‌اش پیش می‌رفت. آن روز اگر برانکو فقط 14 بازیکن شناخته شده داشت در عوض بعد از هر بازی بزرگ فرصت مناسبی برای ریکاوری پیدا می‌کرد و از همه مهم‌تر یک ارتش صد هزار نفری را در هر بازی خانگی پشت سرش می‌دید.
سه مسابقه حذفی در لیگ قهرمانان هست که ویدیوهایش در اینستاگرام صفحات پرسپولیسی مدام پخش می‌شود و همه از تک تک صحنه‌های آن سه مسابقه به وجد می‌آیند. بازی با الجزیره، دحیل و السد در سه مرحله متفاوت از لیگ قهرمانان 2018 که ارتش هواداران پرسپولیس سه صعود فوق‌العاده را برای تیم 14 نفره برانکو رقم زدند و مثل یک پشتیبان واقعی سهمی هنگفت در صعود داشتند.
اگر همه چیز عادی بود و عادی پیش می‌رفت حالا داشتیم برای صعود جانانه و سرگروهی پرسپولیس در نزدیک‌ترین و عجیب‌ترین گروه لیگ قهرمانان شادی می‌کردیم و از اتفاقات مثبت بازی آخر مقابل شارجه مثل خنثی کردن مثلث برزیلی وحشتناک حریف یا نمایش دلربای بازیکنان پرسپولیس می‌نوشتیم اما فرصتی برای پرداختن به آنچه پنجشنبه شب اتفاق افتاد نیست و در کوتاه‌ترین زمان ممکن باید برای شکستن شاخ تیمی که برای قهرمانی مسابقات پا به میدان گذاشته آماده شد.
در بیانیه باشگاه الهلال بعد از کنار گذاشته شدن این تیم از مسابقات یک کنایه چشمگیر وجود داشت. الهلالی‌ها گفته بودند afc آنها را کنار گذاشته تا تیم دیگری را قهرمان کند. تصور می‌کنید منظورشان از تیم دیگر کدام تیم بود؟ السد. مدافع عنوان قهرمانی دوباره خودش را در قامت قهرمان مسابقات می‌دید و البته طبیعی بود که السد برای قهرمان شدن الهلال را بزرگ‌ترین و مهم‌ترین رقیبش بداند. فصل گذشته و در مرحله نیمه نهایی تیم ژاوی با وجود یک کامبک رویایی و برد پرگل فقط به خاطر یک گل زده کمتر در مصاف رو در رو به حریف عربستانی باخت و برای دومین بار متوالی پای فینال حذف شد اما انگار آنها با کاسورلا و ژاوی، بدون الهلال و در بازی‌هایی که همه در قطر برگزار می‌شود می‌خواهند فینالیست باشند و طلسم دو فصل اخیر را بشکنند.ا
گر همه چیز عادی پیش می‌رفت السد به این زودی حریف پرسپولیس نمی‌شد. در شرایط فعلی و با کنار رفتن دحیل و هلال آنها به لحاظ ساختاری و ساز و برگی که فراهم کرده‌اند تا هر طور شده امسال به فینال برسند تنها مدعی جدی قهرمانی از سمت غرب قاره هستند و از بد روزگار پرسپولیس در اولین مرحله حذفی با قویترین تیم باقیمانده در مسابقات سرشاخ خواهد شد اما انگار قرار است داستان تیم یحیی هم مثل مجموعه تحت اختیار برانکو پر از درام باشد و طبیعی است که در درام هیچ چیز طبیعی به نظر نرسد و همیشه باید منتظر صحنه‌های غیر قابل پیش‌بینی و پایانی غافلگیرکننده باشیم. درست مثل بازی رفت نیمه نهایی 2018 در ورزشگاه جاسم بن حمد؛ روز ایستادگی تیم خسته برانکو که با وجود محرومیت سرمربی و حضور یک مرد سایلنت (زلاتکو) لب خط با آن پاس طلایی شجاع، فرار علیپور و پنالتی تعیین کننده‌ای که گرفت از سد ژاوی در خانه یک شکست خورده ساخت.پرسپولیس درمانده و کم بنیه 2018 با شایستگی فینال غرب آسیا را از السد برد و حالا در آستانه یک تاریخ سازی دوباره قرار دارد. مهم‌تر اینکه اگر تیم یحیی از پس ژاوی و ستاره‌هایش برآمد حتماً شکست سایر رقبای باقیمانده در تورنمنت هم شدنی و راحت‌تر خواهد بود پس این مسابقه دوباره حکم فینال غرب آسیا را دارد که در یک هشتم نهایی برگزار می‌شود.
ایران ورزشی