چاپ

آریا جوان - در روزهای اولیه با احتیاط و مخفیانه و دورازچشم دژخیمان بعثی سوگواری انجام می‌شد. می‌خواستیم همان اول بسم‌الله جنگ و دعوا را شروع نکنیم و در روز عاشورا و تاسوعا از عرض ادب به سالار شهیدان محروم نشویم.

روز 18 آبان ماه 1359 سالروز نخستین ماه محرم در اسارت است که برای اولین بار آزادگان سرافراز کشورمان در قلب دشمن بعثی، با وجود تمام فشارها و هشدارهای عراقی‌ها برای جلوگیری از برگزاری آن همچنان ادامه دادند تا به شب عاشورا رسیدند.
در ادامه برشی از کتاب «واگویه‌های سید» که خاطرات «سیداحمد قشمی» را در خود جای داده است مرور می کنیم. این آزاده روایت می کند: در اولین سال اسارت‌مان، ماه محرم تقارن پیدا کرده بود با ماه‌های آبان و آذر سال 1359. عراقی‌ها با حساسیت‌ تمام در ایام محرم پی‌درپی هشدار می‌دادند و خط و نشان می‌کشیدند. همه تلاششان بر این بود که جلوی عزاداری اسرا را بگیرند؛ اما مگر می‌شد! با گماردن نگهبان به صورت نوبتی و داوطلبی از همان روز اول محرم، کار عزاداری شروع شد.
البته در روزهای اولیه با احتیاط و مخفیانه و دورازچشم دژخیمان بعثی سوگواری انجام می‌شد. می‌خواستیم همان اول بسم‌الله جنگ و دعوا را شروع نکنیم و در روز عاشورا و تاسوعا از عرض ادب به سالار شهیدان محروم نشویم. این شد که عزاداری‌ها هر شب مخفیانه تکرار شد اما هر چه به روز عاشورا نزدیک‌تر می‌شدیم، سوگواری‌ ما بیشتر و بیشتر قوت می‌گرفت تا به شب عاشورا رسیدیم.
شب عاشورای سال 1359 برایمان در رمادیه و در قلب دشمن رقم خورد. اوج‌گیری سوگواری بچه‌ها و فریاد «واحسینا» از همه آسایشگاه‌ها در فضای اردوگاه طنین‌ افکند. از هر سه قاطع زندان رمادیه صدای مداحی و نوحه‌سرایی و سینه‌زنی برای سالار شهیدان به گوش می‌رسید.
افسران، درجه‌داران و سربازان عراقی، که شاید تعدادشان به 20 نفر می‌رسید، سراسیمه به تک‌تک آسایشگاه‌ها حمله کردند و با میله‌های آهنی و شلاق‌های کابلی به یکایک بچه‌ها یورش بردند. به ‌طوری که حتی یک نفر از قریب 2000 اسیر اردوگاه از ضرب‌وشتم عراقی‌های بعثی در امان نماند.
چهره‌های بچه‌ها دیدنی بود، همه کبود و زخمی اما خوشحال. انگار هجمه ناجوانمردانه دشمن، برایشان از عسل شیرین‌تر بود. جالب اینکه در آسایشگاه 9 تعدادی از برادران اهل سنت هم حضور داشتند. ارشد ما هم مرحوم «عنایت» از برادران بسیار رشید، شجاع و جوانمرد اهل سنت بود. آنها هم در این عزاداری همراه برادران شیعه خود بودند.