چاپ

آریا جوان - صادق زیباکلام در یادداشتی نوشت: اگر دست «علی خضریان» که زمین خورده را، چون دشمن است، نمی‌گیریم و کمک‌اش نمی‌کنیم که برخیزد، چرا اصرار داریم لگدش هم نمائیم؟

صادق زیباکلام در یادداشتی نوشت:
‏ظرف دو روزِ گذشته، بیش از پنجاه بار، فایلِ «علی خضریان» برایم ارسال شده؛ و خیلی‌ها صف بسته‌اند از خطای او بهره‌برداری کرده و تمسخرش نمایند! من، بارها با او در دانشگاه‌ها مناظره داشته‌ام. در دو قطبِ کاملاً متضاد قرار داریم. امّا معتقدم یکی از چهره‌های فهمیده و باسوادِ اصول‌گرایان است. بیش‌تر از سواد، ادب و تربیت‌اش برایم تحسین‌برانگیز بوده.
.
امّا علّت نوشتن‌ام از باب دیگری است. چرا ما این‌قدر بی‌اخلاق، فرصت‌طلب، بی‌گذشت، بی‌رحم و آبِروبَر شده‌ایم؟ چرا منتظریم یک‌نفر که در قطب سیاسیِ مخالفِ ما قرار دارد، مرتکب خبط و خطایی شود، تا بریزیم بر سرش و لِه‌اش کنیم؟ قبول دارم که اگر متقابلاً از این‌سو، خطایی، و لغزشی، صورت بگیرد، بیست‌وسی و...، چگونه از آن بهره‌برداری سیاسی خواهند کرد؛ امّا دوستان، مگر بیست‌وسی و سایر تریبون‌های حکومتی، معلّم اخلاق ما هستند؟
.
حیف نیست بجای سرمشق‌گرفتن از مهاتما گاندی، نهرو، واسلاو هاول، نلسون ماندلا، محمد مصدق، مهدی بازرگان؛ با غیظ و غضب و خشم و کینۀ به‌اصطلاح انقلابیِ تندروها با دیگران رفتار کنیم؟
.
اگر دست «علی خضریان» که زمین خورده را، چون دشمن است، نمی‌گیریم و کمک‌اش نمی‌کنیم که برخیزد، چرا اصرار داریم لگدش هم نمائیم؟
.
چقدر تأسف‌آور است، جامعه‌ای که الگوی بسیاری از جوانان‌اش غلامرضا تختی بود، که چون می‌دانست کتف چپ حریف روسی‌اش آسیب دیده، در تمام مدتِ کشتی، حاضر نمی‌شود بسمت کتف چپ او برود؛ و مدال جهانی را بپای «مرام» می‌ریزد، سقوط کرده به جایگاهی که منتظر است حریف‌اش لغزشی و نقطۀ ضعفی پیدا کند، تا آبرویش را برده و آن‌را بر سرش بکوبد!
.
بکجا رسیده‌ایم؟