چاپ

آریا جوان - آخرین خبر / کارگردانی که تنها با ساختن دو فیلم بلند به چنین جایگاهی در سینمای دهه 90 ایران رسیده است، حتما توانایی‌های زیادی دارد.نیما جاویدی نام شناخته شده و امتحان پس‌داده‌ی این روزهاست.حالا با فیلمنامه مشترکش با مجید مجیدی برای «خورشید» می‌تواند فرصت درخشیدن در مجامع بین المللی را هم داشته باشد.
جاویدی با «ملبورن» هم جشنواره‌های متعددی را تجربه کرده بود. فیلم اولش نقدهای متفاوتی را دریافت کرد. اثری با تیمی حرفه‌ای که به خاطر شباهتش به آثار فرهادی مورد قضاوتهای متفاوتی قرار گرفت. در این فیلم کارگردانی جاویدی از فیلمنامه‌نویسی‌اش جلوتر است. تجربه حضور در یک آپارتمان و ارائه میزانسن‌های متفات در راستای روایت کار بسیار سختی است. مسأله فیلم در شخصیت پردازی و توزیع نامتناسب اطلاعات در راستای رویداد مرکزی بود. با این وجود ملبورن بسیار دیده شد. جاویدی با درس گرفتن از تجربه اول در گام دوم به یک بلوغ رسید.
«سرخ پوست» شبیه هیچ فیلم دیگری در سینمای ایران نبود. باز هم تجربه کار در محیط بسته در راستای قصه‌ای که روح بسیار از فیلمهای تاریخ سینما را احضار می‌کرد، با یک نوید محمدزاده کاملا متفاوت فیلمی نو را به سینمای ایران معرفی کرد. طراحی صحنه، نگاه درست به لوکیشن در راستای بروز منویات کاراکتر اصلی، میزانسن‌های بیانگر و بافت تصویری فیلم که به آثار جهانی پهلو می‌زد، تماشاگران را جلب کرد. قصه پرکشش که سویه‌های روانشناسانه داشت، دست روی نقاط تاریک روان می‌گذاشت. احمد سرخپوست و سرگرد جاهد دو روی یک سکه بودند. سرخپوست مانند یک سیاهی نادیدنی زیر چوبه دار ( نمادی از عدالت قراردادی) پنهان شده بود تا جاهد با درون خود و جهان پیرامونش آشنا شود. چرخش نهایی کاراکتر اصلی در پایان از منظر روانشناسی کاملا درست بود و شاید از منظر فیلمنامه می‌توانست با پرداخت روایی مناسب‌تری روی دهد.
با این وجود «سرخ پوست» یکی از بهترین فیلمهای سالهای اخیر سینمای ایران شد. فیلمی که در قالب داستانی نمادین با احترام به سلیقه مخاطبانش سینما، را رعایت کرده بود.
نیما جاویدی با سه فیلمنامه و دو فیلم نشان داده که می‌تواند در ژانرهای متفاوتی هنر خود را نشان دهد. سینماگری حرفه‌ای که در مرز سینمای بدنه و متفاوت حرکت می‌کند و توانسته طیفهای متفاوتی از تماشاگران را در دهه 90 به سوی نگاه و جهان‌بینی‌اش جذب کند.
بهنام شریفی