چاپ

آریا جوان - خراسان / با توجه به به‌روزشدن روزگار و تغییراتی که در نسل‌های مختلف رخ داده، این روزها کمتر شاهد پدربزرگ‌ و مادربزرگ‌هایی هستیم که شبیه قدیم باشند. مثلا دیروز از پسربچه‌ای اسکیت سوار،شنیدم که صدا می‌زد: «پژمان بیا دیگه»، نگران شدم در این اوضاع کرونایی چرا بچه‌ها در خیابان بازی می‌کنند. ولی بعد از دیدن پژمان، متوجه شدم پدربزرگش است که با اسکیت در خیابان مشغول بازی با نوه‌اش بود! انصافا حتی تصورش هم برای ما سخت بود که نام پدربزرگی پژمان باشد، چه برسد که با کلاه ورزشی اسکیت‌بازی هم بکند! برای همین چند نمونه می‌آوریم تا یادمان بیاید قدیم‌ترها آقاجون‌ها و خانم‌بزرگ‌ها چطوری بوده‌اند.
عینک، سمعک و بینی/ زمان قدیم پدربزرگ و مادربزرگ‌ها عینکی بودند، گوش‌شان سنگین بود که سمعک می‌زدند و طبیعتا بینی بزرگی داشتند. اصلا یکی از لذت‌های نوه‌ها و نتیجه‌ها شوخی و بازی با آن آیتم ها بود که این روزها با رواج انواع عمل‌های زیبایی و درمانی به طورقطع، پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های آینده از ما سالم‌تر و خوش‌تیپ‌تر خواهندبود!
پیژامه راه‌راه / پدربزرگ تیپیکال را فقط با زیرشلواری راه‌راه و زیرپیراهنی آستین‌دار آبی می‌شناختیم. از آن پیژامه‌هایی که کش آن تا بالای شکم می‌رسید، زمستان و تابستان توی جوراب می‌کردند و زیر شلوار بیرون می‌پوشیدند. از همین پیژامه‌ها بدون راهش را هم مادربزرگ‌ها از زیر دامن گلدارشان می‌پوشیدند و مهر استاندارد یک پدربزرگ و مادربزرگ سنتی بود. این روزها شلوار «اسلش» و حتی شلوارک و تاپ رکابی، جای این پوشش‌ها را گرفته است!
فراموشی/ کمتر کسی به یاد دارد که تاریخ تولد یا حتی نامش را پدربزرگش به یاد داشته باشد! معمولا این‌طوری بود که: «تو کمال پسر مسعودی که میره کلاس اول؟» و پاسخ این بود: «نه آقاجون، هوشنگ پسر حمیدم که دانشگاه قبول شدم!» ولی حالا چی؟ نصف نوه‌ها در 9/9 به دنیا می‌آیند، مادربزرگ‌ها هر اتفاقی را استوری می‌کنند و البته فقط همان یک نوه است و دیگر هیچ!
داداش علی