چاپ

آریا جوان - فیلم نیوز / تمام تلاش نرگس آبیار در فیلمهایش به تصویر کشیدن درونی‌ترین آن‌های زنانه و کشمکش‌های درونی و بیرونی آنها با جوهر درونی و گذرهای صعب بیرونی است.
پس از «رخشان بنی اعتماد»، «پوران درخشنده»، «تهمینه میلانی» و «منیژه حکمت»، فیلمساز زنی که به صورت مستمر کار کند و فیلمهایش تأثیر گذار باشند، نداشتیم. تا اینکه «نرگس آبیار» و «آیدا پناهنده» در دهه 90 وارد سینمای ایران شدند و با نظرگاه‌هایی متفاوت این مسیر را ادامه دادند. آبیار از ادبیات وارد سینما شد. به خاطر همین شخصیت و در آوردن لحن و مود به شدت برایش مهم است.
او در دو فیلم اولش «اشیا از آنچه در آینه می‌بینید به شما نزدیکترند» و «شیار143» سعی کرد دلمشغولی‌ها و مسائل زنان را با حال و هوایی نیمه ادبی- نیمه سینمایی نشان دهد. به خاظر همین پاره‌ای بی‌تناسبی‌ها در کارش دیده شد. میان فکر او و مدیوم تصویر فاصله‌ای دیده می‌شد. «نفس» برآیند دو فیلم قبلی بود. اثری که با بهره گرفتن از انیمیشن دینای فانتزی و زیبای یک دختر بچه را به ما نشان می‌داد. تأثیرپذیری آبیار از مود قصه‌های گلی ترقی در این تجربه‌اش کاملا مشخص بود. اما او کم کم لحن سینمای خودش را پیدا کرد. آبیار دریافته بود که چطور میزانسن‌های شلوغ را مدیریت کند و برای در آوردن مود ِ لحظه، تجربه‌های ادبی و شناختش از سینما را با هم ترکیب کند.
«شبی که ماه کامل شد» بهترین و بلندپروازانه‌ترین پروژه‌ آبیار شد. حالا سینمای ایران فیلمساز زنی داشت که می‌توانست بزرگترین و ملتهب‌ترین سکانس‌های شلوغ و سخت را مدیریت و کارگردانی کند. در زیرمتن رویه سیاسی شبی که ماه کامل شد، عشقی سودایی میان فائزه و عبدالحمید وجود داشت که به تنفر و جدایی می‌انجامید. تنهایی فائزه در میانه‌ی یک ماجرای امنیتی- سیاسی گم نمی‌شد. زنی که بهای عاشق شدنش گزاف بود و نمی‌دانست چگونه از این دام برهد. کارگردانی در خدمت روایت، فیلمنامه‌ای که بیش از همه کارهای آبیار منطبق بر ساختار کلاسیک بود و اجرای زوج بازیگری فیلم از نقاط قوت فیلم شدند. فیلم جوایز جشنواره فجر را درو کرد: بهترین فیلم، فیلمنامه، بازیگر نقش اول مرد، بازیگر نقش اول زن، بازیگر نقش مکمل زن و بهترین چهره‌پردازی. حالا او بر قله ایستاده بود.
نرگس آبیار در هر کدام از فیلمهایش علیه نگاه مردسالارانه پیرامونش ایستاده و شکوه زنانگی را به زبان تصویر برای ما روایت کرده است.
بهنام شریفی