چاپ

آریا جوان - آی اسپورت / حالا که کارلوس کی‌روش از تیم ملی کلمبیا به طور محترمانه‌ای کنار گذاشته شده و فدراسیون فوتبال این کشور در بیانیه‌ای به این جدایی «توافق 2طرفه» لقب داده، دوباره بحث قدیمی موافقان و مخالفان کی‌روش در بین اهالی فوتبال ایران باز شده. قاعدتاً حالا دور، دور مخالف‌هاست. کی‌روش با نتایج بدی کلمبیا را ترک کرد و باخت‌هایی به دست آورد که دهه‌ها بود کلمبیایی‌ها تجربه نکرده بودند. در این بین البته نکاتی هم وجود دارد که شاید مرورش برای آینده فوتبال ایران یا حتی بررسی بهتر گذشته تیم ملی بد نباشد.
تیم ملی برای رسیدن به جام جهانی 2014 برزیل روزهای سختی را از سر گذراند. در مرحله نهایی انتخابی در آسیا ایران با تیم‌های کره‌جنوبی، ازبکستان، قطر و لبنان همگروه بود. در نگاه اول شانس ایران برای اول یا دوم شدن در این گروه بسیار زیاد بود. آن موقع هنوز قطر قدرت فعلی را نداشت و ازبکستان هم تنها به عنوان تیمی محکم در محافل ورزشی یاد می‌شد. ایران در آخر هم به عنوان صدرنشین از گروه صعود کرد اما در میانه راه آنقدر شرایط سخت شد که اگر پیروزی در بازی آخر مقابل کره با آن گل به یاد ماندنی گوچی نبود، ما هرگز رنگ جام‌جهانی برزیل را نمی‌دیدیم.
کی‌روش که سال‌های اول حضورش در ایران را می‌گذراند، در 5 بازی اولش تنها 2 پیروزی به دست آورد. ما در تاشکند با گل دقیقه 93 و لطف داوری توانستیم ازبکستان را یک بر صفر ببریم اما در دومین بازی در تهران با قطر به مساوی بدون گل رسیدیم که نتیجه بدی محسوب می‌شد اما بدترین نتیجه را در بازی سوم گرفتیم و در بیرون با یک گل مغلوب لبنانی شدیم که اصولاً همواره با پیروزی آن شهر را ترک می‌کردیم.
اوضاع برای تیم ملی واقعاً تیره و تار شده بود اما پیروزی برابر کره‌جنوبی در تهران، انتقادات از کارلوس‌کی‌روش را کاهش داد. تیم ملی در آن بازی هم البته خوش‌شانس بود. کره‌ای‌ها در نیمه اول فقط 2 بار توپ را به تیر دروازه زدند و بعد اخراج مسعود شجاعی در ابتدای نیمه دوم همه چیز را بدتر هم کرد اما شوت دقیق جواد نکونام از حوالی نقطه پنالتی روی یک ضربه کاشته سه امتیاز را به تیم ملی داد تا امیدها به اردوی ایران برگردد.
ایران دیگر فرصت اشتباه نداشت اما در بازی بعدش که بازهم در آزادی میزبان بود، ازبکستان باخت تا تیم ملی در آستانه حذف قرار بگیرد. بقیه داستان را همه می‌دانند. ایران به 3 پیروزی پیاپی رسید و موفق شد به برزیل صعود کند اما در آن برهه واقعاً اگر کارلوس کی‌روش اخراج می‌شد، هیچ روزنامه‌نگار و منتقدی به علی کفاشیان خرده نمی‌گرفت. تیم ملی هم بد نتیجه می‌گرفت و هم خوب بازی نمی‌کرد اما شاید ریسک مالی اخراج کی‌روش فدراسیون را به این نتیجه رساند که با سرمربی پرتغالی ادامه دهند. البته تجربه کی‌روش در کلمبیا کاملاً متفاوت است. او تیمی را تحویل گرفته که ستاره‌هایی جهانی دارد و شکست‌هایی را تجربه کرده که دهه‌هاست کلمبیایی‌ها با آن بیگانه بوده‌اند.
جدای از این فلسفه فوتبال کی‌روش – که ما 8 سال در ایران آن را لمس کردیم- به هیچ عنوان نزدیک چیزی که فوتبال کلمبیا در این سال‌ها ارائه داده نیست و شاید حق با همان کاربران شبکه‌های اجتماعی باشد که معتقدند: کی‌روش در تیم‌های کوچک، آنهایی که با دفاع-ضدحمله می‌توانند نتیجه بگیرند بهتر کار می‌کند تا تیم‌هایی که شرایط، ابزار و موقعیت‌شان ایجاب می‌کند تا بازی مالکانه و هجومی را در دستور کار قرار دهند.