چاپ

آریا جوان - غزل شماره 106 حافظ در زمان بیماری شاه شجاع سروده شده و از لحاظ انتخاب وزن و ردیف و تنوع مضامین متداول در احوالپرسی بیمار، بسیار چشمگیر است. حافظ دعا می‌کند که دوست از طبیب بی‌نیاز باشد و گزندی به او نرسد. در ادامه می‌گوید که اگر او سالم باشد همه جهان نیز سلامت خواهد بود. در انتهای غزل شفای او را شعر شکرین حافظ می‌داند.

سرویس فرهنگ و هنر
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مباد
سلامت همه آفاق در سلامت توست
به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد
جمال صورت و معنی ز امن صحت توست
که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد
در این چمن چو درآید خزان به یغمایی
رهش به سرو سهی قامت بلند مباد
در آن بساط که حسن تو جلوه آغازد
مجال طعنه بدبین و بدپسند مباد
هر آن که روی چو ماهت به چشم بد بیند
بر آتش تو به جز جان او سپند مباد
شفا ز گفته شکرفشان حافظ جوی
که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
تعبیر فال حافظ شما
چرا شکر گذاری این همه نعمت و سلامتی که خداوند به تو عطا فرموده است را نمی‌کنی؟ ظاهری خشن داری ولی در دلت چیزی جز مهربانی و عطوفت وجود ندارد.
رقیب و حریفی در زندگی نداری پس از طعنه و سخن تیز دیگران هراسی نداشته باش. حاجت تو به زودی برآورده خواهد شد.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
شاهد فال:
غزل شماره 107 - حسن تو همیشه در فزون باد