چاپ

آریا جوان - جام جم / کاپیتان تیم ملی و کاپیتان تیم هیات فوتبال البرز، خانم گل پنج دوره لیگ برتر ایران و یک دوره لیگ عراق؛ این ها تنها بخشی از افتخارات ملی و باشگاهی سارا قمی است. کاپیتان تیم ملی فوتبال ایران که حالا چند روزی است از تیم ملی خداحافظی کرده. سارا قمی در گفت و گوی اختصاصی با جام جم از علت این تصمیم و شرایط زندگی در این روزهای کرونایی گفت.
چه شد که تصمیم خداحافظی از تیم ملی را علنی کردی؟
این تصمیم را خیلی وقت پیش گرفته بودم، اما در این برهه از زمان تصمیم گرفتم آن را علنی کنم و بعد 13 سال از تیم ملی خداحافظی کردم.
در مصاحبه های قبلی گفته بودی دو سال است این تصمیم را گرفته ام. مشخصا دلخوری داشتی و به خاطر بی مهری ها به فوتبال بانوان این تصمیم را گرفتی یا به خاطر ورودت به عرصه مربیگری؟
درست است که هیچ گاه حمایت ها از فوتبال بانوان به اندازه کافی نبوده است اما من سال ها بازی کرده بودم و می خواستم وارد عرصه مربیگری شوم. در این چند سال خیلی از مربیان این اجازه را به من ندادند و گفتند هنوز برای این تصمیم زود است، با این حال بالاخره این تصمیم را گرفتم.
با روزهای کرونایی چه کار می کنی؟ گویا شما دایی تان را به خاطر این بیماری از دست داده اید.
این روزها حسرت در آغوش گرفتن پدر و مادر را داریم و کاش این روزها زودتر تمام شود، واکسن این بیماری کشف شود و اتفاق های خوب بیفتد. ما ماه ها در قرنطینه بودیم و من دایی ام را در این شرایط از دست دادم. این شوک بزرگی برایمان بود. کرونا با هیچ کس شوخی ندارد.
قرنطینه و تمرین را چطور گذراندی؟ این مدت حمایتی از سمت فدراسیون داشتید؟
ما حدودا سه ماه داخل خانه بودیم و هیچ فعالیتی نداشتیم. البته ما چون شمال هستیم، می توانستیم در حیاط تمرین کنیم. ولی فشار تمرینات مثل قبل روی ما نبود و بچه ها از نظر بدنی خیلی افت کرده بودند.
البته الان تمرینات ما شروع شده است و تیم ها تقریبا آماده هستند. متاسفانه زمانی که کرونا آمد فوتبال ما تعطیل شد تا حدود دو ماه قبل که به ما اطلاع دادند و بازی های لیگ قرار است برگزار شود که ما تمرینات را شروع کردیم. بازیکنان با تیم های خود قرارداد بستند. مسائل مالی هم خداراشکر جهش خوبی داشت. البته ورزش بانوان هیچ وقت به اندازه کافی حمایت نمی شود.
به عنوان کسی که کاپیتان تیم ملی ایران بوده و در جریان همه مشکلات تیم بوده و هست، حرف دیگری اگر هست بفرمایید.
تنها درخواستم همیشه این بوده که ورزش بانوان حمایت شود . ورزش بانوان در ایران واقعا محروم است و بازیکنان و مربیان با حداقل امکانات کار می کنند. امیدوارم بهترین اتفاق ها برای تیم ملی بیفتد.