چاپ

آریا جوان - خبرآنلاین / ژان لوک‌گدار، کارگردان برجسته و از پیشگامان موج نوی سینمای فرانسه از بازنشستگی پس از هفت دهه فعالیت سینمایی خبر داد. این سینماگر 90 ساله در مصاحبه‌ جدیدی عنوان کرد به پایان جاده فیلمسازی نزدیک می‌شود و قصد دارد پس از دو پروژه جدید، از دنیای سینما خداحافظی کند.
«گدار» در مصاحبه‌ خود گفته: «در حال پایان دادن به زندگی سینمایی خود هستم و پس از پایان‌ نگارش این دو فیلمنامه به سینما بدرود خواهم گفت».
ژان لوک گدار در کنار ژان پل بلموندو ستاره فیلم «از نفس افتاده» را می‌توان عملا از آخرین بازمانده‌های موج نو سینمای فرانسه دانست. فرانسوا تروفو، اریک رومر، ژاک ریوت، ژاک دمی، آنیس واردا و آنا کارینا، دیگر چهره‌های این جریان مهم سینمای فرانسه هستند که دیگر در میان ما نیستند.
این فیلمساز در پایان دهه 40 از دانشگاه سوربن در رشته مردم شناسی فارغ‌التحصیل شد اما علاقه‌اش به سینما موجب شد تا به‌همراه گروهی از دوستان جوانش چون کلود شابرول، فرانسوا تروفو و اریک رومر، به جست‌وجو درباره قابلیت‌های نهفته سینما بپردازند. آن‌ها ماهنامه‌ سینمایی به‌نام «لاگازت دو سینما» راه‌اندازی کردند که البته فقط برای پنج ماه منتشر شد.
در دهه 50، گدار چند فیلم کوتاه داستانی با کمک دوستان منتقدش در نشریه معتبر کایه دو سینما ساخت. او در سال 1958 با فیلم سیاه و سفید «شارلوت و دوستش» نشان داد که برای ساخت فیلم بلند آماده است.
اولین فیلم بلند داستانی گدار «از نفس افتاده» بود که در سال 1959 براساس داستانی از فرانسوا تروفو ساخت.
دهه 60 پربارترین دوره زندگی گدار بود و او در این دهه، هرسال به‌طور میانگین دو فیلم ساخت، فیلم‌هایی که بسیاری از آن‌ها با گذشت زمان ارزش بیش‌تری یافتند.
«سرباز کوچک» دومین فیلم گدار بود که در آوریل 1960 ساخته شد، اما مقامات دولت فرانسه مانع نمایش آن شدند و سه سال بعد پروانه نمایش آن را صادر کردند.
گدار پس از آن فیلم «زن، زن است» را در سال 1961 ساخت و یک سال بعد فیلم تحسین‌شده «زیستن زندگی‌اش» را ساخت که از پیچیده‌ترین و موفق‌ترین فیلم‌های اولیه گدار محسوب می‌شود.
با فیلم «تفنگ‌داران» در سال 1963 گدار باردیگر مخالف خود را با پدیده جنگ ابراز کرد. «بیزار» محصول 1963 اولین فیلم پرهزینه گدار بود که بازیگرانی چون «میشل پیکولی» و «جک پالانس» در آن نقش‌آفرینی داشتند.
در سال 1964 گدار فیلم «یک زن شوهردار» را ساخت اما یکی از معروف‌ترین ساخته‌های گدار در سال 1965 با نام «آلفاویل» به پرده سینماها آمد و متعاقب آن فیلم «پیروی دیوانه» ساخته شد.
از دیگر شاهکارهای سینمایی وی می‌توان به فیلم‌های «مذکر، مونث» (1966)، «شهوت» (1982) و «نام کوچک؛ کارمن» (1984) اشاره کرد.
آکادمی اسکار در سال 2010 به‌پاس یک عمر دستاورد سینمایی قصد تقدیر ویژه از گدار را داشت، اما این کارگردان سرشناس از حضور در مراسم اعطای جوایز خودداری کرد.
گدار درباره علت حضور نیافتن در این مراسم گفت: «از خودم پرسیدم مقامات آکادمی اسکار کدام یک از فیلم‌های مرا دیده‌اند. آیا آنها اصلا سینمای مرا می‌شناسند؟ این جایزه هیچ معنایی برای من ندارد.»
این فیلم‌ساز طی چهار دهه فعالیت سینمایی موفق به کسب جوایز معتبری شده است که دو خرس نقره‌ای و یک خرس طلای جشنواره برلین، شیر طلا، جایزه هیات داوران و شیر طلای افتخاری جشنواره ونیز از مهم‌ترین آنها هستند.
او که پنج‌بار نامزد جایزه نخل طلای کن بوده است، در سال 1978 جایزه افتخاری سزار فرانسه را دریافت کرد، در سال 2007 جایزه یک عمر دستاورد سینمایی آکادمی فیلم اروپا را گرفت و در سال 1995 یوزپلنگ افتخاری جشنواره لوکارنو به وی اعطا شد.
فیلم سه بعدی «خداحافظی با زبان» او در سال 2014 توانست در جشنواره کن جایزه هیات داوران را کسب کند و اخرین ساخته او در سال 2018 با عنوان «کتاب تصویر» رونمایی شد و موفق شد اولین نخل طلای ویژه تاریخ جشنواره کن را از آن خود کند.