چاپ

آریا جوان - خراسان / پسری 7 ساله دارم که مدام افکار منفی در ذهنش دارد. یک روز از من می پرسد که اگر بابا دیگر به خانه برنگردد، چه کنیم؟ یک روز می‌پرسد که اگر من بمیرم، شما چه کار می‌کنید؟ میل زیادی به یادگیری ندارد. تمرکز ندارد. چه کنم؟ این فکرها دست از سرش برنمی‌دارد. نگرانش هستم.
مادر گرامی، لطفا در نظر داشته باشید که معمولا کودکان در مرحله خاصی از رشد، در برابر جدا شدن از یکی از والدین ‌شان، اضطرابی واقعی را نشان می‌دهند و آشفته می‌شوند که به این احساس اضطراب، اضطراب جدایی می‌گویند که یک مرحله طبیعی از رشد عاطفی کودک است. به نظر می‌رسد که مشکل کودک شما بر اساس اطلاعاتی که در پیامک‌تان به ما داده‌اید، همین اختلال باشد. در ادامه نکاتی در همین باره مطرح خواهد شد.
احساسی که نباید تا این سن در کودک می‌مانده است
سن شروع اضطراب جدایی معمولاً از هفت ماهگی است و در 10 تا 18 ماهگی به اوج خود می‌رسد و ممکن است تا سه سالگی هم ادامه یابد. اگر در این دوره رشدی کودک احساس امنیت و توجه کافی را دریافت نکند، ممکن است این تجربه احساس اضطراب در کودک باقی بماند و میزان اضطراب مفرط و نامتناسب با رشد خود را در خصوص جدایی از خانه یا والدین نشان دهد. بنابراین بهتر بود زودتر به این مسئله رسیدگی و درمان می شد.
با علایم این اختلال آشنا شوید
برای دادن نظر قطعی درباره مشکل فرزندتان باید یک مشاور کودک، مسئله را به صورت دقیق‌تر بررسی کند. با این حال، شما باید با علایم این اضطراب آشنا شوید. چنین کودکی به واسطه اضطراب زیاد تمایلی به حضور در مدرسه ندارد یا در مدرسه مرتب نگران است و به درس توجهی نمی کند. نگران است که اتفاق ناگواری برای خودش یا والدینش رخ دهد. ناراحتی درخصوص از دست دادن یا صدمه به والدین یا افراد نزدیک و ترس از تنها ماندن یا دور ماندن از والدینش دارد. شکایت از نشانه‌های جسمی مثل سردرد، دل درد، تهوع و استفراغ؛ بی خوابی و کابوس دیدن هم از دیگر نشانه‌هاست که شما به چند مورد از آن‌ها در پیامک ‌تان اشاره کردید.
احساس امنیت به فرزندتان بدهید
در این بین، ممکن است اضطراب بعد از سه سالگی ادامه و فرزندتان همچنان افکار آشفته و نگران کننده درخصوص از دست دادن والدین یا خود داشته باشد که شما با این مشکل مواجه شدید. مادر عزیز، توجه داشته باشید که افکاری که به آن‌ها اشاره کردید ناشی از اضطرابی است که فرزندتان دارد بنابراین لازم است نوع رابطه والد و فرزندی‌تان را بررسی و سعی کنید به فرزند خود احساس امنیت و اعتماد و توجه و آرامش دهید و حتما از یک مشاور متخصص کمک بگیرید.
نویسنده : رمیسا ایزدپناه | کارشناس ‌ارشد روان شناسی