چاپ

آریا جوان - خانم کولئت ماز که هنوز با پیانویی که در هجدهمین سالگرد تولد خود دریافت کرده می‌نوازد، موسیقی را در سن پنج سالگی آغاز کرده است.
مادربزرگ او پیانو می‌نواخت و مادرش ویولن؛ خاطرات کودکی کلوئت که با دو جنگ جهانی عجین است پر از صدای موسیقی و امیدواری است.
وی که متولد ژوئن 1914 است، می‌گوید: «موسیقی یک زبان تأثیرگذار و شاعرانه است. در موسیقی همه چیز وجود دارد؛ طبیعت، احساسات، عشق، رویا...»
این پیانست از طرف خانواده‌اش حمایت نشد به تنهایی مسیر پرپیچ و خم موسیقی را طی کرد و از نوازندگی به معلمی رسید اما هیچ وقت فرصت اجرا در یک ارکستر بزرگ را پیدا نکرد.
فابریس که اکنون 71 ساله است می‌گوید مادرش با وجود سختی‌ها تصمیم گرفت که یک هنرمند باشد و هیچ وقت پیانو نوازی را رها نکرد.
کلوئت روشی خاصی در نواختن پیانو دارد که از استادش کلود دبوسی، آهنگساز شهیر فرانسوی، آموخته است. او می‌گوید باید از زوایای مختلفی به زندگی نگاه کرد چراکه همیشه زاویه‌ای خوشایند وجود دارد.