بزرگنمايي:

آریا جوان - ساینس‌دیلی نوشت: بررسی جدید پژوهشگران "دانشگاه کالیفرنیا، دیویس"(UC Davis) نشان می‌دهد که تفاوت‌های کنترل اجرایی در اختلال اوتیسم ممکن است نتیجه یک رویکرد منحصر به فرد باشد نه یک اختلال.
دشواری در کنترل اجرایی، در افراد مبتلا به اوتیسم متداول است و با چالش‌های مربوط به تکمیل وظایف و مدیریت زمان رابطه دارد. هدف از پژوهش کنونی، مشخص کردن این موضوع است که آیا این مشکلات، اختلالی را در کنترل اجرایی فعال یا واکنش‌پذیر به وجود می‌آورند یا خیر.
پژوهشگران با استفاده از روش "اف‌ام‌آرآی"(fMRI)، اسکن‌هایی را از مغز 141 نوجوان و جوان بین 12 تا 22 سال تهیه کردند که 64 نفر آنها به اوتیسم و 77 نفر به کنترل عصبی مبتلا بودند. شرکت‌کنندگان هنگام اسکن مغز، کاری را انجام دادند که آنها را به سازگاری رفتار ملزم می‌کرد.
به شرکت‌کنندگان، یک نشانه قرمز یا سبز ارائه شد که به دنبال آن یک پیکان سفید به سمت چپ یا راست اشاره می‌کرد. شرکت‌کنندگان در نیمی از آزمایش‌ها، یک نشانه سبز را مشاهده کردند که از آنها می‌خواست دکمه‌ای را فشار دهند که با جهت پیکان مطابقت دارد. در نیم دیگری از آزمایش‌ها، نشانه قرمزی وجود داشت که از شرکت‌کنندگان می‌خواست دکمه‌ای که مطابقت ندارد را فشار دهند. این ترتیب در سراسر آزمایش، به صورت تصادفی درآمد.
تجزیه و تحلیل اسکن‌های مغز نشان داد که شرکت‌کنندگان مبتلا به اوتیسم نسبت به گروه کنترل‌شده، فعالیت مغزی قابل توجهی در شبکه‌های مرتبط با پردازش کنترل اجرایی دارند اما در آزمایش‌های دشوارتر، فعالیت دو گروه مشابه بود.
"مارجوری سولومون"(Marjorie Solomon)، از پژوهشگران این پروژه گفت: این نتایج نشان می‌دهند که کنترل اجرایی در حقیقت دچار اختلال نیست اما افراد مبتلا به اوتیسم آن را به صورت منحصر به فردی پیاده‌سازی می‌کنند تا برای آزمایش‌های دشوارتر آماده شوند.
"اندرو گوردون"(Andrew Gordon)، از پژوهشگران این پروژه گفت: پژوهش‌های پیشین نشان داده‌اند که ممکن است اختلال در سطح عصبی، مسئول تفاوت‌های رفتاری باشد. آنچه ما نشان می‌دهیم این است که شرکت‌کنندگان مبتلا به اوتیسم با سیستم‌های کنترل عصبی سر و کار دارند که با سیستم‌های مربوط به توسعه عصبی متفاوت است.
پژوهشگران خاطرنشان کردند که نتایج این پژوهش توضیح نمی‌دهند چرا شرکت‌کنندگان مبتلا به اوتیسم طی انجام دادن کار، از یک راهبرد متفاوت با کارایی کمتر استفاده می‌کنند.
پژوهشگران تاکید دارند که در آینده باید پژوهش‌های بیشتری در مورد این موضوع انجام شوند.
این پژوهش، در مجله "Biological Psychiatry" به چاپ رسید.