بزرگنمايي:

آریا جوان - خراسان / گفت‌وگوی خراسان با ناهید مسلمی، بازیگر نقش مادر گنده‌لات‌های «شنای پروانه» را در ادامه بخوانید:
ناهید مسلمی، بازیگر پیش کسوت تئاتر، سینما و تلویزیون، این روزها با دو سریال «می‌خواهم زنده بمانم» ساخته شهرام شاه حسینی و «سیاوش» به کارگردانی سروش محمدزاده، در نمایش خانگی حضور دارد و فیلم «شنای پروانه» اثر محمد کارت را نیز روی پرده سینماها در حال اکران دارد. این بازیگر آخرین بار نوروز 98 سریال کمدی «زوج یا فرد» را روی آنتن داشت و مدتی است که از تلویزیون فاصله گرفته. به بهانه آثاری که ناهید مسلمی در حال انتشار و اکران دارد، درباره حضور پررنگ او در نمایش خانگی و تجربه بازی در فیلم «شنای پروانه»، گفت‌وگویی با این بازیگر داشتیم.
چرا پس از سریال «شهرزاد» مدتی در نمایش خانگی غیبت داشتید؟
بله، در نمایش خانگی حضور نداشتم، اما در سریال‌های تلویزیونی مانند «هیئت مدیره» و «زوج یا فرد» و تئاتر بازی کردم. من همه چیز را به تئاتر فروختم.
یعنی اولویت شما تئاتر است؟
همیشه اولویتم تئاتر بوده، بعد از آن رادیو و بعد سینما و تلویزیون. تئاتر برایم خیلی جذاب است، ارتباط تنگاتنگی که با مردم دارم، همیشه خیلی به من کمک کرده و مانند یک جور تراپی برایم بوده. در طول یکی، دو سال گذشته سریال‌های تلویزیونی زیادی به من پیشنهاد شده، اما واقعا کیفیت کارهای تلویزیون آن قدر پایین آمده که متاسفانه هیچ کاری را قبول نکردم. نقش‌هایی که به خانم‌ها می‌دهند، درجه کیفی پایینی دارد، نقش‌هایی که فقط باید چای ببری و بیاوری و در آشپزخانه باشی، برای بازیگری مانند من که تئاتر کار می‌کنم، هیچ چالشی ندارد.
به نظرتان برای بازیگران پیش کسوت وضع بدتر است؟
نه، برای بازیگران جوان هم نقش‌های آن چنانی نیست، کلا برای خانم‌ها نقش‌های چالش‌برانگیزی وجود ندارد. شاید به دلیل این که من در تئاتر نقش‌های چالشی زیادی را بازی کردم، نقش‌هایی که در سریال‌های تلویزیونی وجود دارد، من را راضی نمی‌کند. سریال‌های نمایش خانگی خیلی بهتر است. از هر لحاظ که فکرش را بکنید، آزادی بیشتری داریم. اصلا در تلویزیون نمی‌توانیم هیچ حرکتی بکنیم و محدودیت‌های زیادی وجود دارد که آدم را از خلاقیت باز می‌دارد.
برویم سراغ سریال «می‌خواهم زنده بمانم»، چه شد که پیشنهاد بازی در این سریال را پذیرفتید؟
پس از تله‌فیلم «دو ماجرا برای یک ازدواج» و «همه چیز آن جاست»، این سومین همکاری من با آقای شاه‌حسینی است. نقشم در «همه‌چیز آن جاست» آن قدر برایم چالش داشت که یکی از بهترین نقش‌هایم در دوران کار هنری‌ام در تلویزیون بوده است. چون خاطره خوبی از همکاری با ایشان داشتم، وقتی این کار را به من پیشنهاد کردند، فیلم نامه را خواندم. نقشم را دوست داشتم و دلم می‌خواست کنار آقای شاه حسینی که کارشان را بلد هستند و همه بازیگران سریال، کار کنم.
با توجه به صحبت‌های تان درباره چالش‌برانگیز بودن نقش، شخصیت «بهجت» این ویژگی را داشت؟
بله، نقش جوان‌تر از سن خودم بودم و چهره‌ام را تغییر داده بودند که برایم جالب بود.
میان بازیگران جوان سریال، بازیگری هست که بازی‌اش را در این مجموعه دوست داشته باشید؟
متاسفانه با آقای حامد بهداد مقابل یکدیگر سکانسی نداشتیم، البته هنوز تصویربرداری سریال تمام نشده، شاید در آینده سکانس‌هایی داشته باشم که با ایشان هم بازی کنم، اما با علی شادمان، پدرام شریفی و سحر دولتشاهی سکانس‌هایی داشتم که خیلی خوب بودند و آن‌ها را دوست دارم.
عده‌ای گفته بودند داستان کلی سریال، شباهت‌هایی به سریال «شهرزاد» دارد.
من نشنیدم و جایی نخواندم، شاید چون خیلی کم در فضای مجازی حضور دارم، این موضوع باعث تعجبم شده، اما نه به نظرم هیچ شباهتی ندارد. اصلا به ذهن خودم خطور نکرده بود.
تجربه حضور در سریال «سیاوش» چطور بود، راضی هستید؟
من درباره این سریال گلایه‌ای داشتم و به کارگردان کار آقای سروش محمدزاده هم گفتم که شخصیت «منیژه» را که بازی کردم، خوب نپروراندند. شخصیت مادر «سیاوش» باید پرورانده می‌شد، اما در خط داستان به هیچ وجه این اتفاق نیفتاده. گلایه‌ام را گفتم و گفتند صبر کنید سریال را ببینید، مردم چه استنباطی می‌کنند، اما گفتم من راضی نبودم. در باره شخصیت خودم صحبت می‌کنم که باید بیشتر به آن پرداخته می‌شد و چیزی کم دارد.
خودتان کدام سریال را بیشتر دوست دارید؟
من به عنوان بازیگر دوست دارم کاری را که می‌کنم، برایش زحمت می‌کشم و انرژی می‌گذارم ، مردم ببینند و دوست داشته باشند، اما خودم «می‌خواهم زنده بمانم» را ترجیح می‌دهم، چون مردم با آن ارتباط بیشتری برقرار کردند و از ابتدا سریال بسیار دراماتیک شروع شد.
علاوه بر این دو سریال، اکنون «شنای پروانه» را هم روی پرده سینما در حال اکران دارید، همکاری با کارگردان جوان آقای کارت چطور بود؟
خیلی لذت‌بخش بود، چون کارشان را خیلی بلد بودند و مشورت‌هایی که می‌دادند، راهنمایی‌هایی که می‌کردند و اتودهایی که می‌زدیم، خیلی خوب بود. بازی در این فیلم برای تک‌تک بازیگران آن، کار بسیار سخت و مشقت‌باری بود. چند بازیگر آقا بودند که در شرایط فوق‌العاده سختی کار کردند، در سکانسی در سرمای زمستان روی آن‌ها آب می‌پاشیدند. به نظرم واقعا باید از آن‌ها تقدیر می‌شد. آقای کارت هم پا به پای بچه‌ها زحمت کشیدند، به ایشان خسته نباشید می‌گویم.
نظرتان درباره بازی آقایان عزتی و آقایی در فیلم چیست؟
آقای آقایی فوق‌العاده بودند، یکی از بهترین نقش‌هایشان بود. خدا را شکر به ایشان و خانم طباطبایی جایزه دادند، چون واقعا حق‌شان بود. جواد عزتی هم در کنار نقش‌های کمدی که ایفا می‌کند، این نقش جدی را خیلی خوب بازی می‌کند. آقای عزتی همیشه در کنار آقای کارت بود و در کنار یکدیگر مدام به بازیگران کُنسه می‌دادند. واقعا همکاری ایشان حرف ندارد، یعنی خودشان را جزئی از فیلم می‌دانند. البته در این فیلم همه چنین حسی داشتند. اگر این حس همکاری و همیاری در «شنای پروانه» نبود، چنین فیلم درجه‌یک و متفاوتی ساخته نمی‌شد.
در تلویزیون سریال‌های کمدی مختلفی را بازی کردید، آثار کمدی را بیشتر دوست دارید یا آثار جدی؟
هردو را دوست دارم. در کمدی خودم را جدا نمی‌کنم، اصلا فکر نمی‌کنم فیلم کمدی است، خودم هستم و در موقعیت کمدی قرار می‌گیرم. مردم می‌گویند در نقش‌های کمدی شیرین هستی، مثلا در سریال «زوج یا فرد» وقتی در خیابان بازی می کردیم، مردم می‌گفتند این قدر شیرینی نخور! یعنی نقشم در سریال برایشان جدی بود و باور کرده بودند که دیابت دارم و نباید شیرینی بخورم ، قضیه برایشان جدی بود و باور کرده بودند. شاید خود مخاطبان احساس نکنند با یک جمله چقدر سرنوشت‌ساز هستند، اما همین یک جمله خستگی را از تن بازیگران در می‌کند. در تئاتر نقش مادربزرگ‌هایی را بازی کردم که تماشاچیان پشت صحنه گفتند چقدر شبیه مادربزرگ یا مادرم بودی و این ارتباط را می‌فهمیدم، اما در تلویزیون و سینما آدم متوجه نمی‌شود چقدر ارتباط برقرار می کنند. همین یک جمله‌ کسی که از ماشین پیاده می‌شود و می‌گوید، واقعا برای من خیلی تاثیرگذار است.
نویسنده : مائده کاشیان