آریا جوان - باشگاه خبرنگاران / وقتی به عبارت "تنها در خانه" فکر می‌کنیم، تصوری از کوین مک کالیستر هشت ساله در فیلم معروف "تنها در خانه" به ذهن خطور می‌کند، که از خانه خود در برابر سارقین با تله‌های انفجاری دفاع می‌کند.

شونا هندلی می‌گوید: این بعید است که تنها گذاشتن دختر هشت ساله ام در خانه منجر به ماجرا‌های عجیب و غریب فیلم مشهور "تن‌ها در خانه" شود؛ اما خب، گاهی به آن فکر می‌کنم که اگر این اتفاق افتد، آیا دخترم می‌تواند از پس آن برآید یا نه.
من برنامه‌ای ندارم که فرزندم را در خانه رها کنم و به تنهایی به تعطیلات بروم؛ اما به این فکر کرده ام که در چه سنی ترک فرزند در خانه بدون نظارت بزرگسالان مشکلی ندارد؟
چون قانون خاصی در این مورد وجو ندارد، برای اطمینان از امنیت کودک و برآورده شدن نیاز‌های او (دو شرط قانونی برای ترک کودک بدون نظارت بزرگسالان)، باید به قضاوت والدین اعتماد کرد.
اما نظرات والدین دیگر چیست؟

هندلی می‌گوید، اجماع قاطع والدینی که با آن‌ها صحبت کردم این بود که حداقل سن ترک فرزندان در خانه 10 سال است.
الِا و مَدی، هر دو مادر سه کودک زیر هشت سال، می‌گویند جایی حدود 9 تا 11 سال، وقتی کمی مسئولیت پذیرتر و بالغ‌تر باشند، مناسب خواهد بود.
با این حال، والدین دیگر سنتی‌تر فکر می‌کردند.
کندیس، که سه فرزند سه، شش و نه ساله دارد، می‌گوید: در 13 سالگی اگر آن‌ها را تنها بگذارید مشکلی پیش نخواهد آمد.
او در ادامه می‌گوید: شاید، چون بزرگترین فرزند من 13 ساله است، خواهر و برادر کوچکترش که (10 و 7 سال دارند) را نیز در خانه، کنار او بگذارم.
کندیس وقتی آن‌ها را در خانه تنها می‌گذارد، نگران "همه چیز" است.
او می‌گوید: من نگران این هستم که آن‌ها آتش روشن کنند، هنگام غذا خوردن، چیزی در گلویشان بپرد و خفه شوند و یا دزد به خانه بیاید. البته می‌دانم که همه این‌ها بسیار بعید و غیر منطقی است.

از طرفی، نگرانی اصلی مَدی، این است که منطقه‌ای که در آن زندگی می‌کند، از امنیت کافی برخوردار نیست.
او می‌گوید: من با شرایط فعلی محل زندگیمان، نمی‌توانم اجازه دهم بچه‌ها در خانه تنها بمانند. البته فکر می‌کنم هنگامی که در نهایت منزلمان را جا به جا کردیم، اشکالی نداشته باشد پسرانم 10 یا 15 دقیقه در خانه تنها باشند تا از محل کار، خود را به خانه برسانم.
در حالی که اکثر والدین در مورد تنها گذاشتن بچه هایشان در خانه دلهره داشتند، هلن، مادر دو فرزند، بچه‌های خود را در سن هفت و پنج سالگی، بعد از مدرسه در حالی که هنوز در محل کار خود است، تنها می‌گذارد؛ کاری که از اواخر سال گذشته شروع به انجام آن کرده است.
او می‌گوید: من یک معلم هستم و نمی‌توانم به موقع به خانه بروم. خانه ما تنها سه بلوک با مدرسه فاصله دارد و در یک محله امن زندگی می‌کنیم؛ بنابراین فرزندانم با هم پیاده به خانه می‌روند و مشکلی پیش نمی‌آید.
کلید خانه نیز، زیر سنگ پنهان شده است؛ بنابراین آن‌ها می‌توانند وارد خانه شوند و من هم تا ساعت 4:15 به خانه می‌رسم؛ بنابراین آن‌ها فقط حدود نیم ساعت تنها هستند.
نظر متخصصان چیست؟

جولی گرین، مدیر اجرایی raisechildren.net.au و محقق اصلی موسسه تحقیقات کودکان مورداک، می‌گوید قضاوت شما درباره آمادگی فرزندتان، از یک سن خاص مهم‌تر است.
پروفسور گرین می‌گوید: به عواملی مانند بلوغ و راحتی آن‌ها هنگام تنها ماندن در خانه فکر کنید. هم چنین توانایی کودک خود در تصمیم گیری مسئولانه در مورد ایمنی و کنار آمدن با موارد غیر منتظره را در نظر بگیرید.
البته حتی اگر فکر می‌کنید فرزند شما به تنهایی در خانه مشکلی نخواهد داشت، باید به یاد داشته باشید باز هم شمایید که مسئول ایمنی او هستید.
جودیت لاک، روانشناس بالینی و معلم سابق نیز، با این موضوع موافق است.
دکتر لاک می‌گوید: هیچ سن جادویی وجود ندارد، ممکن است فرزند شما 17 سال داشته باشد؛ اما هنوز برای تنها ماندن در خانه آماده نباشد. این موضوع، به بلوغ او بستگی دارد.
پس چگونه مطمئن شویم آن‌ها آماده و در امنیت اند؟

پروفسور گرین می‌گوید: با اطمینان از این که کودک شما قوانین، برنامه‌های ایمنی و شرایط اضطراری را درک می‌کند، می‌توان برخی خطرات مانند خطرات مربوط به ایمنی جسمی (به عنوان مثال سقوط، سوختگی و برق گرفتگی) یا خطر غریبه (شخصی که وارد خانه می‌شود در حالی که کودک تحت نظارت نیست) را کاهش داد.
این موارد شامل چیز‌هایی مانند دانستن این که در صورت آتش سوزی چه باید کرد و داشتن برنامه هنگامی که یک غریبه در خانه را می‌زند، می‌شود. این بسیار مهم است که مدت زمان غیبت خود را مشخص کنید و به فرزند خود زمان بازگشت بدهید تا او بداند چه ساعتی باید منتظر برگشت شما باشد.

یک ایده خوب این است که اگر فرزندتان به خاطر دوری شما مضطرب شد، به شما یا یک بزرگسال دیگر، دسترسی تلفنی داشته باشد. هم چنین اگر قرار است دیرتر از زمانی که به او اطلاع داده بودید به خانه برسید، حتما به کودکتان اطلاع دهید. 
دکتر لاک می‌گوید قبل از اینکه والدین، فرزندانشان را در خانه تنها بگذارند، باید کمی کار کنند تا به رشد بلوغ آن‌ها کمک کنند.
وی می‌گوید: با مسئولیت دادن به آن‌ها (حتی اگر این مسئولیت چیزی به سادگی حاضر شدن برای رفتن به مدرسه باشد)، می‌توانند آمادگی لازم را کسب کنند و این به شما ثابت می‌کند که می‌توانید به آن‌ها اعتماد کنید. 

پروفسور گرین همچنین چند اقدام دیگر را به طور خلاصه بیان می‌کند:
مطمئن شوید کودک شما می‌داند باید از چه کسی کمک بگیرد. شماره تلفن‌های ضروری را یادداشت کنید یا آن‌ها را در تلفن همراه فرزند خود ذخیره کنید. در مورد فعالیت‌هایی که وقتی فرزندتان تنهاست، نباید انجام دهد و ممنوع است، با او اتمام حجت کنید. به عنوان مثال، برای آشپزی یا حمام کردن، قوانینی وضع کنید. در مورد شرایط اضطراری، با کودک خود صحبت کنید. چه زمانی باید با پلیس، آمبولانس یا آتش نشانی تماس بگیرد؟ چه موقع باید با همسایه تماس بگیرد؟ برنامه‌ای داشته باشید که اگر کودکتان کلید خود را گم کرد یا به خانه آمد و دید در باز است، چه کاری باید انجام دهد.
قوانین والدین، کندیس، مَدی و اِلا شامل موارد زیر است:

پخت و پز یا دست زدن به اجاق گاز و فر باید ممنوع باشد. بچه‌ها نباید خانه را ترک کنند. باید برای بچه‌ها یک تلفن تهیه شود تا هر وقت پدر و مادر برای چک کردن تماس گرفتند، آن را پاسخ دهند. خواهر و برادر در خانه، کنار هم باشند. در ورودی را به روی کسی باز نکنند. حداکثر یک تا دوساعت در خانه تنها بمانند. هلن می‌گوید، علاوه بر تلفنی که پسرانش در مواقع اضطراری استفاده می‌کنند، همسایه قابل اطمینانی نیز دارد که همه چیز را زیر نظر دارد و این اطمینان بخش است.
پروفسور گرین می‌گوید اگرچه تصمیم گیری در مورد زمان و یا تنها گذاشتن بچه‌ها در خانه می‌تواند یک تصمیم دشوار باشد؛ اما اگر آن‌ها آماده باشند، این کار می‌تواند مزایای خوبی به همراه داشته باشد.
"تنها ماندن در خانه بخشی از سفر فرزند شما به سمت استقلال است و به او کمک می‌کند تا تصمیم بگیرد، مسائل را حل کند و هویت خود را شکل دهد. "