آریا جوان - در بیش از یک دهه گذشته، مجموعه فیلم‌های «احضار» (Conjuring) توانسته جایگاهی ویژه در سینمای ترسناک پیدا کند. این مجموعه در طول این سال‌ها هم با تکیه بر ادعای «واقعی بودن داستان‌ها» لرزه به تن مخاطب انداخته و هم با زوج کاریزماتیک اد و لورن وارن (پاتریک ویلسون و ورا فارمیگا) ضربان عاطفی خاصی به ژانر وحشت بخشیده است.
به گزارش فرادید، حالا آخرین فیلم مجموعۀ احضار با عنوان فرعی «آخرین مراسم» (Last Rites) آمده است تا پرده‌ی آخر این داستان را ببندد؛ نه فقط به‌عنوان یک فیلم ترسناک، بلکه به‌عنوان بدرقه‌ای رسمی برای شخصیت‌هایی که سال‌ها با مخاطبان همراه بودند.
فیلم با یک مقدمه هولناک در دهه 60 آغاز می‌شود: صحنه‌ای پرتنش از تولد جودی، دختر اد و لورن، که از همان ابتدا تحت‌تأثیر حضور نیرویی شیطانی قرار می‌گیرد. این صحنه به‌خوبی نشان می‌دهد که چگونه سایه‌ی شیاطین از همان آغاز بر خانواده وارن گسترده بوده است. دو دهه بعد، اد با بیماری قلبی و لورن با آینده‌ای پر از ترس و ناامیدی نسبت به سرنوشت دخترشان دست و پنجه نرم می‌کنند. آن‌ها دیگر بازنشسته شده‌اند و می‌خواهند زندگی آرام‌تری داشته باشند. اما ورود خانواده اسمورل و خرید آینه‌ای نفرین‌شده دوباره گذشته‌ی تاریک را زنده می‌کند و وارن‌ها را به میدان نبرد بازمی‌گرداند.
مایکل چاوز، کارگردان فیلم، سعی می‌کند میان دو رویکرد متفاوت حرکت کند. او از یک سو تلاش دارد با استفاده از عناصر کلاسیک ژانر، مثل خانه‌های جن‌زده، اشیای نفرین‌شده و لحظات پرتنش، یادآور شکوه قسمت‌های نخست باشد. از سوی دیگر او می‌خواهد پایانی احساسی برای زوج وارن بسازد؛ پایانی که در آن نه فقط ترس، بلکه عشق، پیوند خانوادگی و خاطرات مشترک اهمیت داشته باشند. همین دوگانگی باعث می‌شود فیلم لحظاتی بسیار موفق و از سوی دیگر لحظاتی نسبتاً کشدار و کسالت‌آور داشته باشد.
برخی از صحنه‌ها واقعاً دلهره‌آور هستند. استفاده از فضاهای تاریک و صداهای آزاردهنده، بازی با نور و سایه و حتی استفاده هوشمندانه از تلفن، لحظاتی را خلق می‌کند که تماشاگر را روی صندلی میخکوب می‌سازد. در مقابل، بخش‌هایی از فیلم بیش از حد به لحظات احساسی و دیالوگ‌های سانتی‌مانتال متکی است که از شدت ترس می‌کاهد و ریتم کلی را کند می‌کند.
بازخورد منتقدان هم دوگانه بوده است. طرفداران فیلم معتقدند«آخرین مراسم» وداعی شایسته است؛ چرا که رابطه‌ی عاطفی و عاشقانه‌ی اد و لورن را در مرکز داستان قرار می‌دهد و پایان آن می‌تواند اشک تماشاگر را درآورد. مخالفان اما می‌گویند فیلم بیش از حد به تکرار فرمول‌های امتحان‌شده و جامپ‌اسکرهای قابل پیش‌بینی متکی است. به باور آن‌ها، نوستالژی و ارجاع‌های مکرر به گذشته جای خلاقیت را گرفته و حتی به نظر می‌رسد که خود شیاطین فیلم هم دیگر از تکرارها خسته شده باشند!
در نهایت The Conjuring: Last Rites نه شاهکاری تازه در ژانر وحشت است و نه تجربه‌ای بی‌ارزش. این فیلم بیشتر به‌عنوان نقطه‌ی پایانی برای فرنچایزی عمل می‌کند که توانست ژانر ترسناک مدرن را تا حد زیادی شکل دهد. اگرچه ممکن است برخی تماشاگران از کمبود نوآوری در این فیلم تازه ناراضی باشند، اما کسانی که سال‌ها با اد و لورن همراه بوده‌اند، این وداع تلخ‌وشیرین را همچون ادای احترام به زوجی می‌بینند که قلب و روح این مجموعه بودند.
این پایان نشان می‌دهد که Conjuring مسیر تازه‌ای برای ادامه ندارد؛ و شاید همین توقف، بهترین تصمیمی بوده باشد که سازندگان می‌توانستند برای این مجموعه بگیرند؛ مجموعه‌ای که بیش از هر چیز مدیون عشق و ایمان وارن‌ها به یکدیگر بود.